Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Αφιερωμένο εξαιρετικά!

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους σταυροφόρους που αποφάσισαν να καθαρίσουν το διαδίκτυο προτού σκεφτούν να καθαρίσουν πρώτα τις δικές τους ψυχές από τον τυφλό εγωισμό τους.
Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους αντιστασιακούς που θεωρούν ότι δημοκρατία είναι οτιδήποτε δεν τους ενοχλεί και ελευθερία λόγου είναι οτιδήποτε συμφωνεί με την δική τους άποψη.
Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους υπεράνω που θεωρούν ότι έντιμο, πρέπον και ορθό είναι να καταδικάζεις χωρίς να αφουγκράζεσαι, χωρίς να διαλέγεις, χωρίς να ψηλαφείς.
Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους γυρολόγους που προσπαθούν να νιώσουν ότι υπάρχουν προσπαθώντας με βία να εισχωρήσουν για λίγο στη ζωή των άλλων.



Σε όλους εσάς λοιπόν αγαπητοί μου – κι ας αναγκάζομαι να ανέβω στο επίπεδό σας - αφιερώνω το παραπάνω (προσοχή "στους στίχοι"), ευχόμενος να κατανοήσετε ότι ο δρόμος αντιπαράθεσης που έχετε επιλέξει δεν λύνει τα προβλήματα σας και συνάμα σας ενημερώνω ότι για άλλη μια φορά αποδεικνύετε με τον πιο περίτρανο τρόπο την ορθότητα των επιλογών μου. Διότι εάν η συμπεριφοράς σας ορίζει τον ουρανό σας, τον ήλιο σας και την θρησκεία σας, είμαι ευτυχής που δεν σας πιστεύω πλέον και καλώς ζω εδώ στο σκοτάδι μακριά από τις αετίσιες πτήσεις σας.

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

μας συγχωρείτε, ΔΙΑΚΟΠΗ

την περίοδο αυτή βρίσκομαι σε νιρβάνα


(κοντά σας όταν ολοκληρωθεί το re-boot)


ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ





Κυριακή 18 Μαΐου 2008

10 κιλά χασίσι

Θα κάνω ένα δώρο στο εαυτό μου
να ανεβώ στο ύψος το δικό μου
Δέκα κιλά χασίσι θα αγοράσω
πάνω απ’ τα σύννεφα για πάντα να πετάξω

Θα πάψω με τα επίγεια να ασχολούμαι
τα κορίτσια άλλο πια δεν θα φοβούμαι
Κι όταν με πιάνει αυτός ο πανικός
θα φτιάχνομαι μαστούρης κυνικός

Δεν θα κάνω πλέον όλα αυτά που πρέπουν
Δεν θα κοιτώ ότι οι άλλοι βλέπουν
Χασίσι θα τζουράρω στα πνεμόνια
μαστούρας να με ζώνουνε δαιμόνια

Θα αφήσω έρωτες, φίλους και θυσίες
Ανθρώπινες δεν θα ‘χω αμαρτίες
Χαρμάνι φίνο με πίπα θα φουμάρω
Στους ουρανούς της ζάλης σαν αετός θα φθάνω

Όπως μου έρχονται τα λόγια θα τα λέω
και τους τριγύρω μου δεν θα πιστεύω
Δέκα κιλά χασίσι θα αγοράσω
τη φάση μου επιτέλους να την κάνω

{20 Ιαν 1990}

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

Ελλείψεις

{εμπνευσμένο από ποίημα της Μαρίας Ρ στο blog Dark Virtual Poetry}

Άδειασες από πρότυπα εραστών
ή μήπως κατανοείς το ανυπεράσπιστο μου
όταν κοιτώντας τη παλάμη μου
ειρωνικά μου ανακοίνωσες
για την ανύπαρκτη γραμμή της ζωής μου;

Θα ‘θελα πολύ να σου ‘φερνα
δυο στάλες ουρανό
και μια μποτίλια ήλιο
μεθυστική αθώωση να νιώσεις
μα εδώ κάτω
σαπίσαν και οι λέξεις
θρυμματίζονται
κι αρνούνται να ταιριάξουν

Δεν ξέρω αν κατάλαβες!
Έχω από καιρό αποσυντεθεί
και δεν θυμάμαι πλέον σε ποιο
ανεκπλήρωτο ανήκω


(να ξέρεις ότι, νυχτώνει και στις πιο σκοτεινές σπηλιές)

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Give me reasons


Νιώθω σαν εκείνο το ιππότη που μια μεγάλη φυσική καταστροφή του εξαφάνισε όλο του το βιος και του πείρε όλους του υποτακτικούς. Σαν εκείνο τον ιππότη που γυρνώντας νικητής από την τελευταία μάχη μαθαίνει ότι ο Βασιλιάς του πέθανε από μια άγνωστη και ανίατη αρρώστια. Σαν εκείνο τον ιππότη που βλέπει την πριγκίπισσά του να ξεψυχάει μέσα στην αγκαλιά του καθώς το φαρμακωμένο αίμα από το ανεπαίσθητο δάγκωμα μιας τυχαίας οχιάς πνίγει και τα τελευταία κύτταρα των ματιών της. Νιώθω σαν εκείνο τον ιππότη που περιπλανιέται σε ξένη γη χωρίς σκοπό και αιτία.
Give me reasons not to...

Τα μεσημέρια κάθομαι κάτω από πανάρχαια πλατάνια παρακαλώντας τους θεούς του δάσους να με λυτρώσουν από την αναίτια ετούτη περιπλάνηση. Να στείλουν κάποιο μεγάλο θηρίο να με καταβροχθίσει καθώς αποκαμωμένος θα κλείνω τα μάτια για λίγη ηρεμία. Να στείλουν τον πιο δόλιο ληστή τους να μου αρπάξει ότι μου έχει απομείνει. Να στείλουν τον πιο ταλαντούχο μάγο τους να με μεταμορφώσει σε βράχο σε απάτητη κορφή.
Give me reasons not to...

Τα βράδια βυθίζομαι στα νερά των ποταμών προκαλώντας τις νύμφες των λιμνών να με λευτερώσουν από αυτή την ανήθικη τιμωρία. Να με μουδιάσουν με τα αρώματα των μαγικών νούφαρων. Να εισχωρήσουν μέσα στο κορμί μου. Να γιομίσουν το κεφάλι μου με τις απίστευτες παραισθήσεις τους. Να με παραδώσουν στην αιώνια τρέλα. Να νιώθω πως υπάρχω αλλά να μην είμαι εκεί.
Give me reasons not to...

Τα ξημερώματα ικετεύω τις νεράιδες που τρελές χορεύουν στο κατόπι μου να μου εμφανίσουν ένα χωριό καμένο από στρατιές βαρβάρων, με γυναίκες να κλαίνε για τους σφαγμένους συζύγους τους και παιδιά να μένουν άλαλα στη θέα των αποκεφαλισμένων μανάδων τους. Να σκοτωθώ για αυτούς παίρνοντας εκδίκηση για κείνα τα εγκλήματα. Να μου εμφανίσουν ξερά απέραντα χωράφια και αγρότες να προσφέρουν ανθρωποθυσίες παρθένων κοριτσιών σε δράκους βουνών για να αφήσουν μια στάλα νερό να τρέξει στα ποτάμια τους. Να σκοτωθώ για αυτούς προσπαθώντας όλους τους δράκους μονάχος να ξεκάνω.
Give me reasons to live for...

Τις ικετεύω να μου δωρίσουν μια στιγμή μόνο να αγναντέψω πάλι την αυλή μου, να προσκυνήσω τον γέρο Βασιλιά μου, να ξαναδώ τα μάτια της πριγκίπισσας μου.
Give me reasons to die for...

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Γράμμα από το μνήμα

Με αφορμή τα διάφορα πισώπλατα μαχαιρώματα που συμβαίνουν ανάμεσα σε γνωστούς και άγνωστους blogger έλαβα το παρακάτω γράμμα.
(Παρακαλώ αυτή τη φορά κρατήστε τους σχολιασμούς για τον εαυτό σας, το έχουμε όλοι ανάγκη)



Αγαπητέ Εαυτέ,

Γνωρίζω ότι έχεις κάπως ξαφνιαστεί. Ξέρω-ξέρω, ποτέ δεν πίστευες ότι οι νεκροί θα μπορούσαν να είναι τόσο επιτήδειοι ή τόσο ηλίθιοι ώστε να επικοινωνήσουν με τους ζωντανούς. {πόσο ζωντανός άραγε αισθάνεσαι;} Μα να που τελικά συμβαίνουν θαύματα! {πιστεύεις άραγε ακόμη στα θαύματα;} Σε λίγες μέρες, πρόκειται να πάρεις μεγάλες αποφάσεις στην ζωή σου και χρειάζεσαι κάθε βοήθεια που θα μπορούσε η συμβιβασμένη λογική σου να σου προσφέρει. {είναι αυτή που διάλεξες την ημέρα που με φόνευσες, θυμάσαι;} Αυτός είναι και ο λόγος που σου γράφω, να σου θυμίσω την καθωσπρέπει συμπεριφορά που θα τηρήσεις.

Όταν λοιπόν, θα έρθει πάλι εκείνος ο μεγάλος έρωτας στη ζωή σου, πρόσεξε να τον αρνηθείς. Να μην παλέψεις γι’ αυτόν. Να μην δακρύσεις. Να μην τρέξεις από πίσω του. Να μην γίνεις ποιητής για χάρη του. Πρόσεξε καλά και να μετρήσεις κάθε δήθεν ευτυχισμένη μέρα μαζί του. Να σκεφτείς καλά την διαφορά ηλικίας που μπορεί να μην υπάρχει. Να ακούσεις προσεκτικά όλους τους φίλους σου που αποζητούν το καλό σου, να σε προειδοποιούν για το αβέβαιο μέλλον μαζί του. Να μελετήσεις καλά όλα τα σημάδια και να μετρήσεις όλα τα υπέρ και τα κατά, ίσα και με τη βαρύτητα που τους πρέπουν. Και μην φοβηθείς την άρνηση. Οι μεγάλοι έρωτες έρχονται κάθε λίγο και λιγάκι στην ζωή. Την αναστατώνουν για λίγο και φεύγουν το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν. Μα κι αν δεν έρθουν ποτέ, ευτυχισμένος να είσαι. Θα γλυτώσεις από πολλούς εφιάλτες που ίσως θα ταλαιπωρήσουν τον ύπνο του δικαίου που απολαμβάνεις τόσο καιρό. Βλέπεις εγώ κρατώ τους περισσότερους από αυτούς να περιποιούνται το μνήμα μου. Κι αν μου ξεφεύγουν καμιά φορά μερικοί, είναι που έχουν αρχίσει να πληθαίνουν τώρα τελευταία και αδυνατώ να τους προλάβω όλους.

Όταν λοιπόν θα έρθει η ώρα να προδώσεις τον φίλο σου να μην το σκεφτείς δεύτερη φορά. Κι εκείνος το ίδιο θα έπραττε στη θέση σου. Να είσαι σίγουρος γι’ αυτό. Εξάλλου τι σου χάρισε εκείνος τόσο καιρό. Μόνο να κλαιγόταν μπορούσε και να αποζητά την βοήθεια σου. Όλος ο κόσμος σε έκρινε άσχημα έτσι κι αλλιώς που τον έκανες παρέα. Ένα βρωμερό απόβρασμα της κοινωνίας ήταν που προσπαθούσε να κρατηθεί πάνω σου για να μπορεί να αναπνέει. Εσένα δεν σε σκέφτηκε ποτέ και συνεχώς προσπαθούσε να σε παρασύρει μαζί του στη λάσπη που κυλιόταν καθημερινά. Ποιος λοιπόν χρειάζεται τέτοιους φίλους! Οι φίλοι θα έπρεπε να σε βοηθούν να πετυχαίνεις τα υψηλότερα των ιδανικών όπως πλούτο, δόξα, δημοτικότητα και τις λοιπές γνωστές αρετές των ανθρώπων. Γι’ αυτό σου λέω να δώσεις το φιλί της προδοσίας χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και μην φοβάσαι τα αντίποινα. Έχω φροντίσω κάθε βέλος που σε στοχεύει να κατευθύνεται πάνω μου και να χάνεται εκεί, στο σκοτεινότερο βάραθρο της καρδιάς μου. Κι αν καμιά φορά κάποιο από αυτά αστοχεί και σε πετυχαίνει στον καρπό ή στην φτέρνα μην με κακολογείς, βλέπεις έχουν αρχίσει να πληθαίνουν τα αναθεματισμένα και δεν τα προλαβαίνω όλα πλέον.

Όταν λοιπόν θα έρθει η ώρα να κρίνεις το καλό από το κακό, θα σου είναι όλα ξεκάθαρα. Φέρε στη θύμηση σου εμένα για να διακρίνεις την μορφή του κακού και βάσει αυτού διάλεξε το καλό. Θυμήσου…
Είμαι αυτός που αρνήθηκε να ξεχάσει τον μεγάλο έρωτα, δεν τον αντάλλαξε ποτέ με τίποτα, συνεχώς προσπαθούσε γι’ αυτόν, μέχρι που πλέον στέρεψε εντελώς η ζωή του και δεν είχε τίποτα πλέον να του προσφέρει.

Είμαι αυτός που πάλεψε με κάθε ανθρώπινη αδυναμία και προτίμησε να δεχθεί κάθε τους χαστούκι παρά να αφήσει σε κάποιο υπόνομο τα ιδανικά που του έμαθαν από παιδί.

Είμαι αυτός που ενώ κρατώ στα χέρια μου το ισχυρότερο τεχνολογικά όπλο, προτίμησα να μείνω φτωχός και να κρύψω από την ανθρωπότητα την δουλειά μιας ολόκληρης ζωής.

Είμαι αυτός που κάνω ακόμα παρέα με τον άνθρωπο που μεθούσα μαζί του ως έφηβος σε φεγγαρόφωτες ακρογιαλιές για την καρδιά του ίδιου κοριτσιού κι ας γνωρίζω ότι μου κάνει τεράστιο κακό στην κοινωνική μου εικόνα.

Είμαι αυτός που στάθηκε να πολεμήσει για το χώμα που πατούσε ενώ οι υπόλοιποι διάλεγαν κατηφόρες και ανηφόρες για να κρύψουν την αδυναμία τους να αντιταχτούν στο κύμα που ερχόταν.

Είμαι αυτός που θα ήθελες τόσο πολύ να του μοιάσεις, μα βλέπεις εσύ δεν αντέχεις το σκοτάδι του μνήματος και δεν μπορείς να δεις το φως που αναδύεται από τις σκοτεινές καρδιές ίσως γιατί παρά-είναι αγνό για σένα και τον ζωντανό σου κόσμο.

Σε αφήνω με τις θερμότερες ευχές μου για το μέλλον σου, γνωρίζοντας ότι θα πράξεις και πάλι το πρέπον και το κοινωνικά αποδεκτό.

Φιλικά
Ο Νεκρός σου Εαυτός

ΥΓ. Αλήθεια, ακόμη πιστεύεις ότι ζεις;

Σάββατο 10 Μαΐου 2008

Κύματα γνώσης

Περιμένω δίχως λόγο και αιτία
να αρχίσω κάποια όμορφη ιστορία
Θα τον πάρω τον καημένο εαυτό μου
να του δώσω ένα θάνατο δικό ΜΟΥ

Δεν θα βάλω εγώ παύλα και τελεία
στην ηλίθια αυτή μου τη θυσία
Θα γυρίσω στο καντράν του τηλεφώνου
ένα νούμερο κάποιου τίμιου φιλονόμου

θα πληρώσω όσο-όσο την τιμή του
μάρτυς έγκυρος να γίνει η μορφή του
Θα χαρίσω στη γενιά της ανύποπτης φυλής μου
νεκρικές αναπνοές της ανθρώπινης ζωής μου

Καθώς φεύγω, θα γυρίσω το κεφάλι να κοιτώ
τον φιλόξενο (χα! χα!), ελληνικό λαό
Δεν θα χαμογελάσω, ούτε θα δακρύσω
τους κοιτώ, μα δεν αξίζουν ούτε καν για να τους φτύσω

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Παραμύθι στη "Χώρα του Ποτέ"


ντυμένος ατσάλι – πανοπλία
(δεν θ’ αντέξει)
καρδιά ασπίδα
(θα σπάσει στα δυο)

κυνήγι δράκων ξεκινώ
δαντελένιο μαντήλι – φυλαχτό
άλογο λευκό
μανδύα άλικο φορώ
ξίφος αργυρό
δάσος καταπράσινο και εχθρικό

ομίχλη γύρω
(δεν θα γυρίσω πίσω)
νεράιδες συντροφιά
στο διάβα ξωτικά

δράκος νεκρός
ματωμένο το σπαθί
μια πληγή που όλο αιμορραγεί

δεν θα σε συναντήσω
πίσω δε θα γυρίσω
πορφυρό μαντήλι για φυλαχτό

{μοιρασμένος σε δυο κόσμους
του «είναι» και «θα ήταν»}