Πουλημένη Επανάσταση

Εκτός μίας ή δύο εξαιρέσεων, ποτέ μου δεν έχω αναρτήσει εδώ σε πρώτο πρόσωπο. Ποτέ μου δεν ένιωσα πρωταγωνιστής σε αυτό το θέατρο που ονομάζεται «ζωή». Να όμως που σαν απομένεις μονάχος πάνω στη σκηνή όλα αναγκάζεσαι να τα κάνεις σύμφωνα με το πρωτόκολλο.

Πριν 2-3 χρόνια βρήκα την δύναμη να κάνω την επανάσταση μου. Να κοιτάξω στο καθρέφτη και να μην με φτύσω. Ξέθαψα τον εαυτό μου, πείρα τα καθημερινά, έσκισα κάθε ανάμνηση και γύρισα στην αρχή. Κάμποσα χρονάκια πετάχτηκαν στα σκουπίδια αλλά το έκανα με ευχαρίστηση. «Λύτρωση» το ονόμαζα. Ξανάγινα 16 ετών κι άρχισα και πάλι να ζω, γρήγορα για να με προλάβω.

Κι έφτασα στο σήμερα. Και σταμάτησα να δω την πορεία μου. Σας ορκίζομαι ότι γέλασα πολύ. Αλλά πολύ όμως! Μια ολόκληρη επανάσταση, τόσος πόνος και δάκρυ που έσπειρα μόνο και μόνο για να ξανακάνω πάλι τα ίδια ακριβώς λάθη. Να πατήσω πάνω στα ίδια βήματα και να βρεθώ και πάλι στο ίδιο δίλλημα. Βρε να πάρει, να πάρει, ούτε μια στροφή διαφορετική, ούτε μια ευθεία αλλιώτικη.

Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε εκεί μέσα στην αστεία κατάσταση που βρισκόμουνα και μου ήρθε στο μυαλό μια φίλη από τα παλιά. Να της μιλήσω, κάτι να μου πει εις χάρη των περασμένων στιγμών, να ξεμπλοκάρω. Πως να την βρω μετά τόσα χρόνια; Νόμιζα ότι είχα ξεχάσει και το επώνυμο της αλλά το θυμήθηκα αμέσως μόλις μπόρεσα κάπως να συγκεντρωθώ. Ο τηλεφωνικός κατάλογος δεν βοήθησε. Θα κοιτάξω τα γράμματα της είπα, κάπου εκεί θα είναι το τηλέφωνο της. Α, ναι! Τα γράμματα! Οι μοναδικές αναμνήσεις που κράτησα. Τόσες άχρηστες λέξεις! Τα καημένα τα δέντρα που κόπηκαν για το χαρτί που σπαταλήθηκε. Κατά λάθος άρχιζα να διαβάζω το τελευταίο της γράμμα. Ω! πόσο έκλαψα. Ξεριζώθηκε η ψυχή μου με την αλήθεια που αντίκριζα.

«..Με είχες τρομάξει. Είχες κι ίσως έχεις τον θάνατο στη σκέψη σου πάντα... Απ’ όλα εκείνα έμεινε ένας φόβος... Ούτε κι εσύ θα ξαναγράψεις, ούτε θα τηλεφωνήσεις... Άσε να ζήσω τα όνειρα, τις επιθυμίες μου, τους φόβους μου όπως θέλω εγώ... Ο δρόμος που διάλεξα είναι ανθρώπινος και αν και πολύ γήινος βρίσκομαι στα ουράνια και σε παρακαλώ μη με γκρεμίσεις. Κανείς δεν μπορεί να σκοτώνει άλλων καρδιές μόνο επειδή πληγώθηκε η δικιά του. Αντίο...»

Κι αυτά μου τα ‘λεγε ένα 17χρονο! Μα τόσο έξω είχα πέσει! Τόσο τυφλός ήμουνα! Κάπου έχασα τη μπάλα. Κοίτα να δεις τελικά που όλες οι λέξεις δεν ήταν και τόσο άχρηστες. Κοίτα να δεις, σκέφτηκα, που αυτές οι φράσεις ήταν αυτό που χρειαζόταν για να κάνω την υπέρβαση μου. Να κάνω τελικά αυτό που από τότε έπρεπε να κάνω για να ξεφύγω, μια για πάντα. Να πάρω επιτέλους τη σωστή στροφή. Α! βρε Ι.., ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, πάλι μόνο εσύ μου άπλωσες το χέρι.

Μερικοί από εσάς μ’ έχετε γνωρίσει μαζί με το σακούλι που με κουβαλά. Ορισμένοι έχετε δει μόνο την μάσκα που με τα χρόνια κατασκεύασα και φοράω για να γίνω αποδεκτός. Όλοι σας όμως έχετε ακούσει από εδώ την μονότονη κραυγή της ψυχής μου.

Πως με αντέχετε τόσο καιρό!!??
Εγώ με βαρέθηκα.
Κουράστηκα.

Ο ρόλος αυτός με γονάτισε και δεν θα βαδίσω άλλο.

Θεέ, εσύ που όλα έχεις κάνει από χώμα και νερό
κάνε κι εμένα λάσπη, να πάψω να ‘μαι άνθρωπος
{Μίλαν Κούντερα}

Άσπρες Μπλούζες

Γιατί να κρυφτώ στις γωνίες δεν μπορώ;
Είναι που βρίσκεσαι μέσα τους.

Γιατί το γυαλί το πόνο δεν μου διώχνει;
Αδειάσανε οι κύλινδροι.

Γιατί φύγανε οι φίλοι;
Εσύ τους έδιωξες που θαρρούσες πως δε σ’ αξίζανε.

Γιατί η νύχτα δεν μου μιλάει πια;
Ακόμη δεν σκοτείνιασε.

Γιατί δεν μπορώ ν’ ακούσω τη φωνή μου;
Στερέψαν οι αναστεναγμοί.

Μάνα, θα μεγαλώσω;
Ψηλός θα γίνεις γιέ μου σα τη λεύκα και σα το πλάτανο γερός.

Γιατί το δείλι είναι τόσο φωτεινό;
Το αίμα σου καλέ μου, κοκκίνισε τον ήλιο.

Scorpions: China White

μερικές φορές μοιάζει η χαρά να μην έχει δρόμο επιστροφής
πολλά αλλάξανε, καλή μου, γιατί δεσπόζει η κακία παντού

μου είπες πως ψάχνεις για ένα τόπο χωρίς μίση
α, καλή μου, η διαφυγή δεν έχει νόημα κανένα

πόσο χρειάζεται, να γίνει η γη ένα φλεγόμενο άστρο
πόσο χρειάζεται, μέχρι να σταματήσουν τους ανόητους πολέμους τους
πόσο χρειάζεται, μέχρι να καταλάβουμε όλοι μας
ότι πρέπει να γεμίσουμε πάλι τις καρδιές μας με αγάπη

το μόνο μέλλον που μας απομένει είναι το σήμερα
ας μην χάσουμε την ευκαιρία , καλή μου, ενόσω η γη ακόμα γυρίζει

πόσο χρειάζεται, να γίνει η γη μια φλεγόμενη μπάλα
πόσο χρειάζεται, μέχρι να παύσει η ζωή στον πλανήτη
πόσο χρειάζεται, μέχρι να καταλάβουμε όλοι μας
ότι πρέπει να γεμίσουμε πάλι τις καρδιές μας με αγάπη

μόνο εσύ μπορείς
να πολεμήσεις τη κακία μέσα σου
μόνο εσύ μπορείς
όσο πιο πολύ αγάπη σκορπάς, τόσο πιο πολύ βρίσκεις



sometimes it seems the good times, never will return
a lot has changed, babe, 'cause evil rules the world

you said you're looking for a place where there's no hate
Oh, babe, it really makes no sense to escape

how long will it take to make the world a flaming star
how long will it take till they stop their senseless wars
how long will it take till everybody will understand
that we need, That we need to fill our hearts with love again

the only future we've got exists right now
let's take the time, babe, as long as the world is turning 'round

how long will it take to make the earth a fireball
how long will it take till no more life exists at all
how long will it take till everybody will understand
that we need, that we need to fill our hearts with love again

it's up to you
to fight the evil in your mind
it's up to you
the more love you give, the more you'll find
the more love you give, the more you'll find

it's up to you
to fight the evil in your mind
it's up to you
the more love you give, the more you'll find
the more love you give, the more you'll find

yeah, yeah
don't make the world a flaming star
stop, stop all these senseless wars
how long will it take till everybody will understand
that we need, that we need to fill our hearts with love again

Culture: I Tried

Παρακαλώ Σε Θεέ
να διακρίνουν οι άνθρωποι το καλό απ’ το κακό
να αλλάξουν την κακία τους με τον Λόγο Σου

Προσπάθησα, ξανά και ξανά και ξανά
να τους κάνω να καταλάβουν
Προσπάθησα και πάλι προσπάθησα, ξανά και ξανά
αλλά απλά δεν μπορούν

Όση περισσότερη η τιμωρία πάνω τους
τόσο πιο ανόητοι γίνονται
Όσο περισσότερα τα βάσανα πάνω τους
τόσο λιγότερο εκτιμούν τον Κύριο
Και προσπαθώ να τους κάνω να καταλάβουν
μα όσο κι αν προσπαθώ Κύριε
απλά δεν μπορούν

Το ένα τους γελοιοποιεί
Το άλλο τους εξαπατά
Τι να ψάχνουν άραγε
Φτιάξου και ετοιμάσου να συναντήσεις τον Θεό
κι αυτό θα είναι αρκετό

Προσπαθήστε να καταλάβετε τι σημαίνει..



Oh, I pray Jah, people to know good from evil
and turn from their wickedness onto Your word

I tried and I tried and I tried and I tried
to make them understand
I tried and I tried and I tried and I tried
but they just can't understand
I tried and I tried and I tried
to make them understand
I tried and I tried and I tried and I tried
but they just can't understand

The more penalization is up on their back
the more foolish they become(s)
The more victimization is up on their backs
they satisfy Lord for less
But I try, I try
to make them understand
I try
but they just can't understand

The more penalization is up on their back
the more foolish they become(s)
The more victimization is up on their back
they satisfy Lord for less
I try
to make them understand
I try, oh Lord though I try
but they just can't understand

Ah, ah, ah
Oh Jah
Oh people

This one turn them fool
the other one turn them fool
what are they looking for
Fix(ed) up yourself and prepare to meet Jah
and that will satisfy for more

Ah, ah
People try to understand what is like

μέσα-έξω στον τεκέ
ψάχνω για τον ναργιλέ
να τραβήξω, να πατήσω
και χασίσι να καπνίσω

να τον έσπασα χθες βράδυ
στην μαστούρα μου την μαύρη;
να τον πέταξα στον δρόμο
μη με πιάσουν που ‘χα φόβο;

τώρα έμεινα χωρίς
ναργιλέ κι ‘ναι νωρίς
τι θα γίνει σα βραδιάσει
και η τρέλα μου με πιάσει;

μάγκας δίχως ναργιλέ
μάγκας μ’ αδειανό τεκέ
τέτοιος μ’ έπιασε νταλκάς
κι έγινα κι εγώ ροκάς

μάγκας έγινα από σπόντα
και ροκάς από ανάγκη
για την πλάκα βγήκαν βόλτα
και μας πήρανε φαλάγγι

μ’ έφερε ο κόσμος τούμπα
μόλις έκανα τη μπούκα
συμβιβάστηκα κι εγώ
δε ρωτώ και δε μιλώ

τι να πω και τι να κάνω;
με τι τώρα θα γουστάρω;
θα γυρίσω στο βελόνι
ηρωίνη με το ζόρι

έτσι την παθαίνουν όλοι
οι μαγκίτες μεσ’ τη πόλη
για μια τζούρα ξεκινάνε
φεύγουνε και δε γυρνάνε

(Τελική) Προσωπική Αναμέτρηση

μητέρα, ένιωσα πολύ τον πόνο και τη πίκρα
αυτά μονάχα έζησα, τη θλίψη μόνο ξέρω
ποτέ μου δεν τους ζήτησα κι ότι δίνουν παίρνω
ανθρώπους σαν εμένα γύρεψα αλλά δεν βρήκα

πατέρα, θα ‘θελα πολύ σοφός να μεγαλώσω
να έχω φήμη ξακουστή, γεμάτος να γεράσω
μα νιώθω σαν να ήρθα τη ζωή να προσπεράσω
κυλούν τα χρόνια κι εγώ ελπίδες θα παλιώσω

καλέ μου αδερφέ, στεκόσουν δίπλα μου προστάτης
εσέ να φτάσω ήθελα και πέρα να κοιτάξω
φτερούγες άνοιξα στον ουρανό σας να πετάξω
μα δείλιασα στον ύψος σας κι έφυγα αποστάτης

αγάπη μου, δεν ήτανε γραφτό να σ’ αντικρύσω
σε έχασα στη μέθη μου της βραδινής σπατάλης
μου έφευγες το χάραμα στο θάμπος της αιθάλης
μακάρι να γινότανε ξανά να σ’ αγαπήσω

αστείε εαυτέ, μην ψάχνεις κάτι να ταιριάζει
παρασυρθήκαμε οικτρά στον κόσμο μας μονάχοι
ως είμαστε οι μόνοι στην αρένα μονομάχοι
θανατικό ο ένας για τον άλλο ετοιμάζει

Αιώνιο Χάος: Η πορεία

κι έτσι λοιπόν θα φτάσουμε
στους τόπους, τόσο που ζητάμε
χρόνους πολλούς που κυνηγάμε
πορεία τέτοια που χαράσσουμε

στο πρώτο καφενείο που θα βρούμε
θα κάτσουμε και πάλι στο πιοτό
όταν πια κέφι φτιάξουμε καλό
σε κλίνες κόκκινες θα στριμωχτούμε

με κείνα τα κορίτσια θα περάσουν
τα όμορφα σαν να ‘ταν μια στιγμή
άγνωστη στάση θα ‘ναι η ζωή
οι πόνοι όλοι θα μας προσπεράσουν

στη νύχτα πίσω, έξω στην αιθάλη
θα μείνουμε για πάντα σιωπηρά
έρωτες που ‘χαμε, μες τη πυρά
ανώφελα θα πεταχτούνε πάλι

οϊμέ!
πολλά τα λάθη μας μα είναι κρίμα
που βράδιασε πριν μας ξημερωθεί
τίποτα δεν θα μας εκπληρωθεί
οι μέρες μας πνιγήκανε στο κύμα

α! τι ωραία! χάθηκε το γέλως
μονάχα η σκιά μας αλυχτά
δούλε της μοίρας κρύψε στη νυχτιά
το όνειρο που δάκρυζα στο τέλος

κι έτσι λοιπόν εφτάσαμε
στους τόπους, τόσο που ζητάμε
χρόνους πολλούς που κυνηγάμε
πορεία τέτοια που χαράσσαμε