Αγριοτριανταφυλλιά (μέρος 2/2)

Δεν θυμάμαι ακριβώς πως έγινε. Καθώς κατηφόριζα το επικίνδυνο μονοπατάκι προς την αγαπημένη μου, κάπου παραπάτησα λίγα μέτρα μακριά της. Έχω την εντύπωση ότι πρέπει κατά λάθος να πάτησα πάνω στο καύκαλο της χελώνας που έτυχε να βρίσκεται εκείνη τη στιγμή κάτω από την δρασκελιά μου. Μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτου βρέθηκα προς στιγμή στον αέρα και αμέσως μετά «έσκασα» με την πλάτη πάνω στο έδαφος και τα πόδια μου ψηλά προς τα πάνω. Το επόμενο που θυμάμαι είναι να γλιστρώ με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το γκρεμό στο τέρμα του οικοπέδου. Με απόγνωση προσπαθούσα να πιαστώ από κάπου, για να σταματήσω αυτή τη ξέφρενη πορεία μου στην άβυσσο. Μάταιο, ότι χούφτωνα ή κόντραρα με τα πόδια, ξεκολλούσε από το χώμα και κατρακυλούσε προς τον γκρεμό πιο γρήγορα από εμένα.

Τα δευτερόλεπτα περνούσαν βασανιστικά αργά λες και η τιμωρία μου ήταν να νιώσω την πτώση μου σε όλο της το μεγαλείο. Σάμπως και θα μετάνιωνα ποτέ για ότι είχα κάνει στην άμοιρη έως τότε ζωή μου. Πάντως είναι αλήθεια ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις περνάει όλη η ζωή μπροστά από τα μάτια σου. Για ένα περίεργο λόγο το δικό μου φιλμ σταμάτησε πεισματικά όταν είχα σπάσει μια από τις αγαπημένες γλάστρες της μητέρας μου προσπαθώντας να μάθω να σουτάρω όπως τα άλλα παιδιά του χωριού μήπως και με βάλουν την επόμενη φορά στην ομάδα τους.

Ακόμα και οι αιώνες όμως κάποια στιγμή τελεύουν. Έτσι και σε μένα. Δεν άργησα να νιώσω από κάτω μου το απόλυτο κενό. Πρέπει να είχα προσπεράσει πλέον το χείλος του γκρεμού γιατί ένιωσα το ύψος να πιέζει αφόρητα το στομάχι προς τα κάτω. Η αίσθηση της βαρύτητας.

Το επόμενο που θυμάμαι είναι να χάσκω πάνω από το γκρεμό με το δεξί μου χέρι να κρατά σφιχτά το ισχνό κορμάκι της αγριοτριανταφυλλιάς. Δεν ξέρω που βρήκα την δύναμη να ανασηκώσω όλο μου το σώμα με ένα χέρι, αλλά το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή ήταν να αντέξει η ρίζα της φιλενάδας μου. Την έβλεπα να λυγίζει από το βάρος μου και να φουσκώνει το λιγοστό χώμα γύρω της και μ’ έπιανε κρύος ιδρώτας. Δεν φοβήθηκα τόσο πολύ από την πτώση μου όσο εκείνη την στιγμή που την έβλεπα να είναι έτοιμη να ξεριζωθεί.

Τελικά τα κατάφερα. Την είχα γλυτώσει με πολλαπλές εκδορές στην πλάτη, τους αγκώνες και μια βαθιά πληγή στην δεξιά παλάμη μάλλον από κάποιο αγκάθι του κορμού καθώς έσφιγγα την τελευταία ελπίδα ζωής μου. Περιττό να αναφέρω ότι στο σπίτι έγινε πανικός. Ούτε και εγώ ξέρω πως γλύτωσα το ξύλο από τους γονείς μου, συνήθης πρακτική όταν έκανα τις σκανταλιές μου. Για κάποιο διάστημα ο χώρος πίσω από το σπίτι ήταν απαγορευμένος και για μένα και για το αδερφό μου. Παρόλα αυτά, πάντα κατάφερνα να τον επισκέπτομαι αρκετά συχνά.

Πάντα πήγαινα για ένα και μόνο σκοπό. Να ευχαριστήσω την φιλενάδα μου που μου έσωσε τη ζωή. Μα πάντα έφευγα απογοητευμένος. Δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να κατανοήσει τα γεγονότα. Έπαψε πλέον να μου μιλά και μετά από λίγο ούτε με άκουγε πλέον. Ώσπου δεν άνθισε ποτέ ξανά. Όσο περνούσε ο καιρός οι επισκέψεις μου γινόταν όλο και λιγότερες. Μεγάλωσα, έφυγα για σπουδές. Μετά το στρατό μετακόμισα στην πρωτεύουσα λόγω δουλειάς. Κάποια στιγμή κατάφερα να επιστρέψω πίσω στο χωριό.

Πάνε δυο χρόνια τώρα που ζω στο πατρικό μου. Η «πίσω αυλή» εξακολουθεί να είναι ο αγαπημένος μου χώρος. Συνηθίζω, όταν ο καιρός το επιτρέπει, να την κατηφορίζω μέχρι το τέρμα της και να απολαμβάνω τον πρωινό μου καφέ σε ένα μικρό κιόσκι που έχω φτιάξει εκεί. Που και που περνάει και η χελώνα για να με καλημερίσει. Μα, και που έχω το σημάδι της μέσα στην δεξιά μου χούφτα, η αγριοτριανταφυλλιά μου ακόμα δεν άνθισε.