να πως οι καλοί, γίνονται αισχρότατοι
Δεν έχω μάτια να κοιτούν τις ομορφιές του κόσμου
ακούω τ' άσχημα όπου και να βρεθώ
και πάντα ξέρω το κακό μόνο να κυνηγώ
Θεέ, τ' άδικο μάτια που καίνε δώσ’ μου
Δεν έχω χείλια να γευτούν την γλύκα των φιλιών
προδοσία είναι για μένα το κάθε τους φιλί
και για προδότες η φωνή μου υβριστικά μιλεί
Θεέ, δωσ' μου κραυγή να στέλνει τ' άδικο στα βάθη των σπηλιών
Δεν έχω χέρια να χαϊδεύουν κάτι το αγνό
οσφρίζομαι το θάνατο και πόνο τραγικό
και πάντα αγγίζω θύματα με απάνθρωπο χαμό
Θεέ, δώσ’ μου αγκάλη που πνίγει τ' άδικο από το λαιμό
Καρδιά δεν έχω άλλες καρδιές να αγαπά
μονάχα μίσος νιώθει γι' αυτά που αναζητά
κι αν τον παράδεισο, για το κακό που κυνηγώ, κληρονομήσω
Θεέ μου, πως να μην αυτοκτονήσω!
Πάντα ας μείνω τραγικός ανιχνευτής του πόνου
Ας κλείνω πάντα το κακό στην άβυσσο του φόβου
Κι όταν οι άλλοι άνθρωποι θα βγουν να με δικάσουν
Θεέ μου, κάνε το κακό ποτέ να μην ξεχάσουν
κι έτσι αισχρή όπως θα έχω μοίρα
Θεοί, της φυλακής κλειδώστε μου τη θύρα
Δεν έχω μάτια να κοιτούν τις ομορφιές του κόσμου
ακούω τ' άσχημα όπου και να βρεθώ
και πάντα ξέρω το κακό μόνο να κυνηγώ
Θεέ, τ' άδικο μάτια που καίνε δώσ’ μου
Δεν έχω χείλια να γευτούν την γλύκα των φιλιών
προδοσία είναι για μένα το κάθε τους φιλί
και για προδότες η φωνή μου υβριστικά μιλεί
Θεέ, δωσ' μου κραυγή να στέλνει τ' άδικο στα βάθη των σπηλιών
Δεν έχω χέρια να χαϊδεύουν κάτι το αγνό
οσφρίζομαι το θάνατο και πόνο τραγικό
και πάντα αγγίζω θύματα με απάνθρωπο χαμό
Θεέ, δώσ’ μου αγκάλη που πνίγει τ' άδικο από το λαιμό
Καρδιά δεν έχω άλλες καρδιές να αγαπά
μονάχα μίσος νιώθει γι' αυτά που αναζητά
κι αν τον παράδεισο, για το κακό που κυνηγώ, κληρονομήσω
Θεέ μου, πως να μην αυτοκτονήσω!
Πάντα ας μείνω τραγικός ανιχνευτής του πόνου
Ας κλείνω πάντα το κακό στην άβυσσο του φόβου
Κι όταν οι άλλοι άνθρωποι θα βγουν να με δικάσουν
Θεέ μου, κάνε το κακό ποτέ να μην ξεχάσουν
κι έτσι αισχρή όπως θα έχω μοίρα
Θεοί, της φυλακής κλειδώστε μου τη θύρα
6 σχόλια:
"Ο ποιητής
Κρεμνά με επιμέλεια
τα μέλη του επάνω σε καρδιά…
Ανάμεσα γνώσης και αθωότητας απαξίωσης και πίστης
κενού και απόγνωσης
χτίζει κάθε πρωί τη γέφυρα της αγάπης του.
Από τα δένδρα όλα μοιάζει
πιο πολύ στο άφεγγο κυπαρίσσι.
Οι ρίζες του φυτρώνουν ανάστροφα! από τον ουρανό στο χώμα…
Τρυπιέται με την πέννα του
αποσπά μια-μια τις λέξεις από τα πλευρά του σαν παϊδια!
Σαρώνει τα σαρίδια και την άμμο
με της αναπνοής του τον κυκλώνα αναστυλώνει το φως
με τις ομοβροντίεs
των πεποιθήσεών του!
-Ποίηση: να ξύσης με λέξεις
τα λέπια του κόσμου!
Ποίηση: το χαμόγελο της λάμψης
κ΄η λάμψη του χαμόγελου…" ΣΠΑΝΕΑΣ
Kαλη συνεχεια σ`οτι κι αν κανεις
Λακη μου.Και μην ξεχνας για μας τα
νυχτοπαιδια σταθερα το αργα ειναι
νωρις.Την αγαπη μου.:))
Πολύ εκπαιδευτικό αυτό που άφησες Αερικό μου.
Σήμερα από μια μικρή βόλτα που έκανα διαπίστωσα ότι έχεις ίστρο
:)) :)) :))
Μέχρι χτες έλεγα ότι It's later than you think αλλά μου φαίνεται τελικά ότι "ποτέ δεν είναι αργά".
Θα ξενυχτήσω λοιπόν κι εγώ απόψε για το καθήκον.
"Σταθερά μακριά των δέντρων"
:))) :))) :)))
Φιλιά πολλά καλό μου Αερικό
τραγικός ανιχνευτής του πόνου..
Αυτό ειμαστε αραγε τελικά..;
Καλημερα Λάκη μου..
It's a shitty job but someone has do it
Καλημέρα Μαρία
Πολύ όμορφο και τόσο τέλειο.
Φιλάκια ...
Σ' ευχαριστώ καλή μου Μαριαλένα για το σχόλιο σου. Τέλειο;;; Δεν θα το έλεγα!!! Σ' ευχαριστώ έτσι κι αλλιως.
Φιλάκια και σε σένα καλή μου. Καλό ΠΣΚ
Δημοσίευση σχολίου