Επαναστάτης

Μάτια που να 'βρω να κοιτάξω πίσω
μα κι αν το βλέμμα μου γυρίσω
τα ιδανικά μου πως ν' αφήσω!
Ίσως τα μάτια μου πρέπει να κλείσω!

Πείρα ένα δρόμο που δεν έχει ιστορία
Είναι αυτή που έχω ιδιορρυθμία
στο τέλος βρίσκει κανείς ιδιοφυία
ή θύμα γίνεται για μια ψυχολογία

Τέτοιο σα θέλω μπορώ να δώσω τέλος
του έρωτα μου όπως σάπισε το βέλος
περιθωριακό που έγινα της κοινωνίας μέλος
παρόμοιο ένιωσα και ίσως να νιώσω δέος

Φτιάχνουνε όνειρα, τα όνειρα να θάψουν
σβήνουν φωτιές, άλλες φωτιές ν' ανάψουν
τα χέρια τους τα ίδια, μια μέρα θα τα κάψουν
την ανθρωπότητα στο αίμα θα την βάψουν

Ώρα για μένα και πάλι να φωνάξω
του σκοταδιού τα άδυτα θα ψάξω
τον εαυτό μου στον καθρέφτη θα κοιτάξω
τη νέκρα γύρω μου για λίγο να ταράξω

(08 Δεκ 1989)