Φερετροποιείο "Η Ανάμνηση"

Αυτός ο χειμώνας είναι εξαιρετικά βαρύς. Το ψύχος απόψε είναι αφόρητο και θα πρέπει να ρίξω και τα τελευταία εναπομείναντα ξύλα στο τζάκι της απελπισίας, να ζεστάνω το παγωμένο περιβάλλον του σπιτιού μου. Βλέπεις, των ποιητών τα σπίτια κατασκευάζονται πάντα απλόχωρα για να στεγάζουν πολλές ψυχές. Ζεσταίνονται με την παρουσία τους και μόνο. Μα σαν αποχωρούν, δεν μένει τίποτε άλλο παρά η κρύα πέτρα.

Αχρείαστα τα έπιπλα, κάηκαν πρώτα. Καρέκλες, τραπέζια, κρεβάτια, παραδόθηκαν στην πυρά, από τις αρχές του χειμώνα, εις ζέσει της φιλήδονης σάρκας. Ακολούθησαν οι πόρτες και τα παράθυρα. Ο κενός χώρος συμπληρωνόταν από τούβλα. Στην συνέχεια θυσιάστηκαν όλα μου τα γραπτά και όταν τελείωσαν κι αυτά, καταπιάστηκα με τα γραπτά των άλλων. Δεν απόμεινε τίποτα πλέον προς καύση, παρά μόνο δύο κορνίζες, απομεινάρια μιας αλλοτινής ύπαρξης, βραβείων μεγίστων πλαίσια.

Απόψε λοιπόν, θέλοντας και μη, έκαψα την κορνίζα από το πρώτο μου βραβείο. ΒΡΑΒΕΙΟ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑΣ απονέμεται στον … κ.τ.λ. κ.τ.λ. Βραβείο που κέρδισα με κόπους ζωής έγινε σε λίγα λεπτά η απεγνωσμένη μου προσπάθεια να ζεστάνω λίγο τον χώρο. Και με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι αυτό το λιγοστό ξυλαράκι καρυδιάς μαζί με το φύλλο χαρτιού ήταν αρκετά για να με κρατήσουν εντός ορίων έως το πρωί. Τελικά είχε δίκαιο αυτός ο πωλητής την ημέρα της ταρίχευσης της ηθικής μου.

Ήταν την επομένη της απονομής, όταν γεμάτος χαρά έψαχνα μια όμορφη κορνίζα για το νεοαποκτηθέν βραβείο μου. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια κατ’ αλλά απλή μα συνάμα εντυπωσιακή κορνίζα από ξύλο καρυδιάς. Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι δεν θα ταίριαζε τίποτα, μα τίποτα άλλο, στο βραβείο μου. Χωρίς να το καλοσκεφτώ μπήκα μέσα στο κατάστημα και βγάζοντας με περηφάνια το βραβείο μου ζήτησα από τον μαυροντυμένο πωλητή την συγκεκριμένη κορνίζα της βιτρίνας. «Εξαιρετική η επιλογή σας κύριε» μου αποκρίθηκε αρχίζοντας να μου καταμετρά τα πλεονεκτήματα της συγκεκριμένης κορνίζας. «Άλλο με απασχολεί …» τον προλαβαίνω προτού ολοκληρώσει την μάλλον στερεότυπη παρουσίαση του. «Ξέρετε, αναρωτιέμαι εάν θα μπορούσατε, τα ξωτικά…». «Μα φυσικά κύριε, εδώ είμαστε οι καλύτεροι του είδους» με προλαβαίνει πριν ολοκληρώσω την πρότασή μου. Πείρε το βραβείο από τα χέρια μου και αφού μου έδειξε μία πολυθρόνα να καθίσω, φώναξε με ένα νεύμα κάποιον νεαρό πίσω από ένα πάγκο που του παρέδωσε το βραβείο. Μου πρόσφερε αναψυκτικό και έπειτα από μια πολύ ευγενική συγνώμη προχώρησε με σταθερό βήμα προς εξυπηρέτηση μίας πελάτισσας που μόλις είχε εισέλθει στο κατάστημα ακολουθούμενη από καμιά εικοσαριά άνδρες. «Αναζητώ ένα κατάλληλο κουτί να παραχώσω τούτους εδώ διότι νυμφεύομαι την επόμενη εβδομάδα» του λέει η πελάτισσα και εκείνος άρχισε αμέσως να της δείχνει διάφορα κουτιά κάνοντας σχετική παρουσίαση των χαρακτηριστικών τους. Μετά από λίγο, ο νεαρός του καταστήματος έρχεται με το βραβείο μου έτοιμο κορνιζαρισμένο. «Υπέροχο!» αναφώνησα, «και τα ξωτικά;» ρώτησα. «Μην ανησυχείτε κύριε, έχουν όλα τακτοποιηθεί. Κανένας πελάτης μας δεν έχει διαμαρτυρηθεί ποτέ για την ποιότητα των υπηρεσιών μας». Βάδισα προς το ταμείο, πλήρωσα και αφού χαιρέτησα βγήκα από το κατάστημα με το κορνιζωμένο μου βραβείο στο χέρι μέσα σε μία χάρτινη σακούλα. Ασυναίσθητα γύρισα πίσω και κοίταξα την επιγραφή του καταστήματος. ΦΕΡΕΤΡΟΠΟΙΕΙΟ «Η Ανάμνηση». Μα βέβαια, σκέφτηκα, γι’ αυτό δεν έχει διαμαρτυρηθεί ποτέ κανένας πελάτης. Πάλι κορόιδο πιάστηκα! Τσάμπα τα λεφτά που έδωσα στα κοράκια! Η αλήθεια πάντως ήταν ότι τα ξωτικά μου έπαψαν να με ακολουθούν και τότε σκέφτηκα ότι μέσα στο κατάστημα δεν είχα δει ούτε ένα φέρετρο. Μόνο κορνίζες, κουτιά, μπαούλα, ντουλάπες και άλλα σχετικά αντικείμενα. Η κατασκευή πάντως αποδείχθηκε πολύ καλή, τόσο που όταν απέκτησα και το δεύτερο βραβείο μου πάλι εκεί το κορνίζωσα.

Βέβαια μόλις ξεπήδησαν οι πρώτες φλόγες από το βραβείο μου, έκαναν την εμφάνιση τους πάλι τα ξωτικά μου. Χοροπήδαγαν σαν τρελά γύρω από τις φλόγες απολαμβάνοντας κι αυτά την ζεστασιά της χαμένης ηθικής. Πολύ λίγη σημασία μου έδωσαν παρόλο που εγώ ήμουν η αιτία αυτής της πολύχρονης φυλάκισης τους. Μα και εγώ δεν προσπάθησα να τα διώξω αυτή τη φορά. Έτσι κι αλλιώς πάντα ξαναγυρνούσαν. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν ότι τώρα θα έπρεπε να μοιράζομαι την φλόγα της απελπισίας με αυτές τις βρωμερές υπάρξεις του παρελθόντος.

Ξημερώνοντας, το τζάκι της απελπισίας είχε σβήσει και σερνάμενος από τα ξωτικά μου ξάπλωσα στην αυλή του σπιτιού να μαζέψω ήλιο για το βράδυ που θα ερχόταν. Το βράδυ, σκέφτηκα, όταν δεν θα αντέχω πια το κρύο, θα κάψω το δεύτερο και τελευταίο μου βραβείο. ΒΡΑΒΕΙΟ ΖΩΗΣ. Μου απονεμήθει όταν κατάφερα να περάσω το ποτάμι της λήθης. Είμαι σίγουρος ότι κι αυτό θα μου κρατήσει μέχρι το επόμενο πρωί. Θα βρεθώ και πάλι με εκείνους που δεν πρόφτασαν. Βανέσσα, Μάικ, Ροντ, Άγνωστη ετών 22, Αλφ, Μορίν, Λοραίν, Άγνωστη ετών 21 και μισό, Τζον. Το μόνο άσχημο είναι που δεν θα έχω πουθενά να τις βάλω να καθήσουν τόσες ψυχές. Είναι ατέλειωτος ετούτος ο χειμώνας.