Το Χαμόγελο

Το βλέμμα του είχε κολλήσει με αυθάδικο τρόπο πάνω της. Την κοιτούσε κατευθείαν μέσα στα μάτια, ακόμα μακιγιαρισμένα με τα έντονα χρώματα της θεατρικής παράστασης. Καθισμένος σταυροπόδι εκεί στην δεξιά πλευρά της σκηνής μαζί με τους υπόλοιπους 20 ή 25 ομήρους της ομάδας του. Άλλοι τόσοι στην αριστερή πλευρά της σκηνής. Και μέσα σε αυτούς εκείνη. Οι υπόλοιποι ήταν σαν μην υπήρχαν. Δεν πίστευε στην αποψινή του τύχη που τον είχε φέρει ακριβώς απέναντι και στο ίδιο επίπεδο, λίγα μόλις μέτρα μακριά από τη αιτία κάθε αϋπνίας του. Το πρόσωπο του έλαμπε όπως κάθε βράδυ όταν από τα καθίσματα της πλατείας μαγευόταν από την παρουσία της και ταξίδευε σε κόσμους υπέρτατης ευτυχίας φαντάζοντας να κρατούνται χέρι-χέρι και πότε να περπατούν σε ανθισμένα λιβάδια, πότε να γεύονται το χιόνι σε απάτητες βουνοκορφές, πότε να λούζονται ένα ηλιοβασίλεμα καθισμένοι σε μια παραλία και πότε απλώς να προσπαθούν να μετρήσουν τα άστρα ξαπλωμένοι πάνω στο γρασίδι ενός πάρκου.

Τούτη τη φορά όμως ένα ελαφρό χαμόγελο είχε προστεθεί στο λαμπερό του πρόσωπο. Σαν να περίμενε από στιγμή σε στιγμή να ανταμώσει την ματιά της. Σαν να είχε καταφέρει να ξεπεράσει τον φόβο του και αισθανόταν έτοιμος να της μιλήσει, να της εκμυστηρευτεί τον πόθο του, να την κατακτήσει, να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Λες και ξαφνικά να είχε ξεφύγει από τη μιζέρια του και ένιωθε σαν τον ιππότη που επιστρέφει νικητής από την μάχη για να δεχθεί από το βασιλιά το χέρι της πανέμορφης πριγκίπισσας.

Όμως, μέσα στις 5 περίπου ώρες της ομηρίας τους τίποτα από αυτά δεν είχαν συμβεί. Όχι μόνο δεν αντάμωσε την ματιά της αλλά κανένας άλλος επί σκηνής δεν ένιωθε αυτή τη λάμψη και αυτό το χαμόγελο. Ήταν όλοι τους τόσο τρομοκρατημένοι που κι αυτοί με τον τρόπο τους είχαν ήδη δραπετεύσει αφήνοντας μέσα στον πανικό τους το μοναδικό πράγμα που θα έπρεπε να φυγαδεύσουν, το ίδιο τους το σώμα. Σαν να ήταν εντελώς μόνος του εκεί, μόνος σε μια άδεια σκηνή, σε ένα άδειο θέατρο. Όπως οι νύχτες του, να ξαγρυπνά και να ξαναζεί τα ταξίδια που μαγεμένος είχε φτιάξει στην διάρκεια της προηγούμενης παράστασης. Μόνο ένας από τους μασκοφόρους με τα αυτόματα και τις χειροβομβίδες πρόσεξε αυτό το χαμόγελο. Του φάνηκε όμως τόσο έντονα φωτεινό που αμέσως απέστρεψε το βλέμμα του αλλού και φρόντισε να μην ξανακοιτάξει φοβούμενος ότι θα αναγκαζόταν να ρίξει τον οπλισμό του και να βαδίσει με τα χέρια ψηλά προς την κεντρική πόρτα του θεάτρου για να παραδοθεί στους εκατοντάδες αστυνομικούς που είχαν περικυκλώσει το κτίριο.

Όλα έπαψαν να είναι απελπιστικά αργά όταν ένας μασκοφόρος άρχισε να επιλέγει τρία άτομα για εκτέλεση προς παραδειγματισμό που δεν είχαν ακόμη ικανοποιηθεί τα αιτήματα τους. Δύο άντρες και μία γυναίκα, εκείνη, βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν κάτω από τη σκηνή. Ο άντρας, μόλις συνειδητοποίησε ότι κάτι κακό επρόκειτο να συμβεί στο αντικείμενο του πόθου του, επαναστάτησε. Το βλέμμα του συννέφιασε και έκανε να σηκωθεί από το σανίδι μα η κάνη ενός καλάσνικοφ τον κάρφωσε και πάλι κάτω. Εκείνη είχε παραδοθεί σε υστερία. Παρακαλούσε, έταζε χρήματα, έκλαιγε, έπεφτε στο πλαστικό δάπεδο της πλατείας και ικέτευε μέσα σε φωνές και στριγκλιές.

Όλοι είχαν αναστατωθεί και τα βλέμματα τους δεν ξεκολλούσαν από πάνω της. Δεν ήταν βλέμματα λύπης ή συμπόνιας. Έμοιαζαν περισσότερο με βλέμματα ανακούφισης που δεν ήταν εκείνοι στην θέση της. Αντίθετα ο άντρας δεν την κοιτούσε ούτε την άκουγε πλέον. Είχε σηκώσει τα χέρια και ζήτησε από τον οπλισμένο άνδρα από πάνω του να του μιλήσει. Εκείνος έσκυψε ελαφρώς προς το μέρος του χωρίς να τραβήξει την κάνη από πάνω του. Ακολούθησε ένας σύντομος διάλογος μεταξύ τους. Ο μασκοφόρος έκανε ένα νόημα στους συντρόφους του στην πλατεία και η γυναίκα ελευθερώθηκε. Καθώς με δάκρυα χαράς επέστρεφε στην σκηνή, ο άντρας με σταθερό βήμα κατέβαινε από αυτή. Η λάμψη και το χαμόγελο είχαν επιστρέψει στο πρόσωπο του και το βλέμμα του πάλι ακολουθούσε τα μάτια της. Για μια στιγμή διασταυρώθηκαν. Μύρισε το άρωμα της νοτισμένο από τα δάκρυα, ένιωσε την ζέστα του κορμιού της και ένα σκίρτημα του πάγωσε γλυκά το δέρμα. Έλαμπε ακόμη περισσότερο και χαμογελούσε όλο του το κορμί. Εκείνη, χαμένη μέσα στην απροσδόκητη τύχη, για άλλη μια φορά δεν πρόσεξε τίποτα.


Οι μασκοφόροι ανάγκασαν τους τρεις προς εκτέλεση να γονατίσουν πίσω από την μεγάλη τζαμαρία της κεντρικής εισόδου. Ένας από αυτούς έβγαλε ένα πιστόλι και σημάδεψε τον άντρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ο άντρας εξακολουθούσε να λάμπει και να χαμογελά. Μπρος του οι εκατοντάδες αστυνομικοί δεν πρόσεξαν τίποτα. Κοιτούσαν εκνευρισμένοι τους μασκοφόρους. Σχεδόν ταυτόχρονα με την εκπυρσοκρότηση του πιστολιού άρχισε και η επέμβαση των ειδικών δυνάμεων. Ήταν επιτυχής. Όλοι οι μασκοφόροι σκοτώθηκαν στην επιχείρηση και όλοι οι όμηροι ελευθερώθηκαν. Όλοι οι ζώντες όμηροι. Ούτε ένας από αυτούς δεν χαμογελούσε.