Που και που κλαίνε.Ξεφυλλίζουν ανύπαρκτα δειλινά
και κλαίνε
Αργοχορεύουν Ζάλογγους
γύρω απ’ το ίδιο δέντρο
που χάρασσα κρυφά,
με τα λειψά ονόματα
και τα κομμένα κλαδιά
Ανθίζουνε τα βράδια
και μαραζώνουν
σ’ ένα ποτήρι κρασί
Αναζητούν απέλπιδα
τσεκούρια να υψώσουν
κι η φλούδα σκληραίνει
και τα ονόματα βουβά
κι ένα σχοινί σφίγγει
(όπως τα δάχτυλα, στο ποτήρι που αδειάζει)
και τα κλαδιά σπάνε
και... που και που
κλαίνε
Δε μήνυσες ποτέ.
Ντύθηκε το πουκάμισο;
Είδες την Ελένη;
Εγώ, στην Τροία πάντα ξεψυχώ
ή σ’ άλλη πόλη χαμένη
18 σχόλια:
Aυτες τις μερες Λάκη μου με αφηνεις άφωνη με τα γραπτά σου
Γεμάτο και πολυ δυνατό συναίσθημα.
Υπέροχος λόγος.
Στις σημερινές σου λέξεις η Ποίηση ξεχυλίζει σε όλο της το μεγαλείο.
Τι αλλο να πω...
Μπροστα σε αυτο που διαβασα αυτη τη στιγμή έχω ματώσει ψυχή πραγματικά .
Να σαι καλα και να παραμένεις ο ίδιος που γνώρισα
έχω κοκκινήσει
δεν έχω κάτι να αντισχολιάσω...
υποκλίνομαι, σ' ευχαριστώ
Λάκη θα ήθελα να μην ξεψυχάμε ποτέ.. Ανδρεία θα πεθάνουμε πάνω σε μια μάχη.. το ξέρω και το ξέρεις.. Αλλά περήφανοι γι αυτό που υπήρξαμε.. για το αίμα που χύσαμε..
Καλημέρα.. Πολύ όμορφο το ποίημά σου.
αχ!
:)
και πάλι αχ!
οι λέξεις σου ταιριάζουν τόσο με τη ζωγραφιά που μοιάζουν χαραγμένες στα κλαδιά του δέντρου που στάζει...
φιλιά βρόχινα...
Ανδρεία και περηφάνεια, ναι Τζάκυ μου, μα είναι στιγμές που λιγοψυχούμε και νιώθεις πως δεν υπήρξες για τους σωστούς σκοπούς και δεν έπραξες τα ορθά.
Καλό βράδυ Τζάκυ μου
Ναι, η ζωγραφιά ταιριάζει πολύ με τα "λόγια" και δεν μου πείρε πολύ να την βρω...
(μερικά πράγματα λες κι έχουν φτιαχτεί για να αλληλοσυμπληρώνονται)
Τα φιλιά μου νεραϊδούλα μου
πού και πού
βυθιζόμαστε
στα δικά μας απύθμενα μαύρα ...
και πρέπει .
πρέπει να κάνουμε αυτά τα μακροβούτια
όπως κάνουμε τα άλλα σε γαλάζιες θάλασσες .
υπέροχα τα λόγια σου
σκληρά και με αγάπη χαραγμένα
όμως
όμως θέλω να πάρω ένα πινέλο ήλιο
και να ζωγραφίσω φύλλα μικρά στα κλαδιά
καρπούς κατακόκκινους
και μπουμπούκια ...
όπως το κρασί που ζεσταίνει τον λαιμό
έτσι να ζεστάνω την εικόνα σου ...
ώσπου να μπορέσεις να κάνεις τα ονόματα ολόκληρα
ώστε πού και πού να χαμογελάς ...
καλημέρα λάκη μου
χχχχχχχχχχχχχχχχ
μαγική μου ύπαρξη,
το έκανες ήδη με αυτά τα πανέμορφα λόγια που μου άφησες (με συγκινείς, το ξέρεις; γιατί νιώθω ότι είναι από τα βάθη της καρδιάς)
Τι, δεν με πιστεύεις!
Να, κοίτα, χαμογελάω.
:) :) :) :)
(άσε, που σα να βλέπω και κάτι να κοκκινίζει στο δέντρο πάνω)
και καλά κάνεις
γιατι με ξέρεις.
δεν τα είπα έτσι .
ποτέ δεν μπορώ να γράψω 'έτσι' .
μόνο αν νοιώθω, σχολιάζω .
αχ! τι ωραίο χαμόγελο !!!
καλημέρα ξανά
χχχχχχχχχχχχχχχχχ
:) :)
ΧΧΧΧΧΧ
Μια καλησπέρα..
ένας φίλος
Είχα χαθεί αρκετό καιρό, από το νετ.. και... θα πρέπει να συμφωνήσω με την προλαλήσαντα Μαρία.. Βρίσκω μία πολύ πιο ώριμη γραφή, που συναρπάζει!
Καλό απόγευμα!
Καλέ μου φίλε Δημήτρη, σ' ευχαριστώ πολύ για το πέρασμά σου.
Σας έχω επιθυμήσει πολύ το τελευταίο διάστημα.
Καλό σου βράδυ και κάθε επιτυχία σ' ότι κάνεις
Ω! Νικόλα, κι εγώ το τελευταίο διάστημα λόγω δουλειάς δεν είμαι και πολύ σταθερός στις αναρτήσεις και ακόμα χειρότερος στις επισκέψεις. Πάντως χαίρομαι πολύ που σε βλέπω ξανά.
Ελπίζω να τα πούμε ξανά σύντομα. Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου.
Να είσαι πάντα καλά, καλό σου βράδυ..
Έχει σημασία που θα πεθάνεις?
έχει σημασία που θα ζήσεις?
σταμάτα να κρεμάς χορούς
αυτοκτονικούς στης Τροίας
τα νεκροπέδια
τα πουκάμισα ανήκουν
σ' αυτούς που έχουν κάτι
να κρύψουν
και τα δειλινά ποτέ δεν κλαίνε
ηδονικά αυτοκτονούν
στις κορφές των βουνών
α και κάτι άλλο
η Ελένη ξέχασε τ' όνομά της ...
:)
Καλημέρα, My white knight
Ταλέντο έχεις τελικά
τα οράματα να υπεξαιρείς
απ’ των ματιών την ύστερη αλήθεια,
και την ελπίδα με γόμφους ν’ αναιρείς
σε άτιτλα στιχάκια,
να μεταβάλλεις νίκες σ’ ευδόκιμες ποινές,
και να με συγκλονίζεις
Σε μια κρεμάστρα έμεινε το πουκάμισο
να εκλιπαρεί για σπίρτα και βενζίνη
Κι η Ελένη θαρρώ πως ντράπηκε
κι ονόματα αλλάζει
Εγώ...
εγώ, ψάχνω στις Τροίες του κόσμου όλου
θανάτου αιτίες να γυρεύω
Εσύ...
στεφάνι που κατέθεσες εις μνήμη
της δικής σου προσμονής;
;)
Καλό βράδυ, My Dark Princess
Προσμονές ...
πόσο όμορφα ακούγονται
και πόσο πολύ πονάνε
πόσο με ελπίδες με γεμίζουνε
κι ύστερα με ξεχνάνε
Φιλιά πολλά για μια όμορφη εβδομάδα
Καθυστερημένα Λία μου ξεκλείδωσα τις "πόρτες".. συγνώμη για το αργοπορημένο βήμα μου..
Ουάου!!
Το αποτύπωμα σου, μ' αγγίζει απ' άκρη σ' άκρη.
Μέσα σε δυο αράδες ξεδίπλωσες όλα μου τα "στοιχειά" που τόσο κόπιασα να τα κάνω ανάρτηση..
Υποκλίνομαι στην αίσθηση της "ακοής" σου και την περιεκτικότητα του λόγου σου.
Σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ.
Ελπίζω να σε ξαναδώ.
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ
Δημοσίευση σχολίου