{εμπνευσμένο από ποίημα της Μαρίας Ρ στο blog Dark Virtual Poetry}
Άδειασες από πρότυπα εραστώνή μήπως κατανοείς το ανυπεράσπιστο μου
όταν κοιτώντας τη παλάμη μου
ειρωνικά μου ανακοίνωσες
για την ανύπαρκτη γραμμή της ζωής μου;
Θα ‘θελα πολύ να σου ‘φερνα
δυο στάλες ουρανό
και μια μποτίλια ήλιο
μεθυστική αθώωση να νιώσεις
μα εδώ κάτω
σαπίσαν και οι λέξεις
θρυμματίζονται
κι αρνούνται να ταιριάξουν
Δεν ξέρω αν κατάλαβες!
Έχω από καιρό αποσυντεθεί
και δεν θυμάμαι πλέον σε ποιο
ανεκπλήρωτο ανήκω
(να ξέρεις ότι, νυχτώνει και στις πιο σκοτεινές σπηλιές)
14 σχόλια:
μια πρέζα δηλητήριο απ΄αυτό που στάζει στις σπηλιές τις σκοτεινές
και μια κοφτή ανάσα την ώρα που βγαίνει η ψυχή...
...ανακατωμένο με στάχτη μιας αιωνιότητας που άφησε το σκόρπιο πέρασμά της...
και μια ιδέα από Μαγιού ψεύτικες κουβέντες κάτω από ένα δήθεν δαγκωμένο φεγγάρι...
συνταγή για ακόμη περισσότερο πόνο επειδή αυτός που υπάρχει ποτέ δεν είναι αρκετός...
...
φιλιά βρόχινα...
ηθελημένα
παραδόθηκες
σε ερωτική σήψη
ανολοκλήρωτων λέξεων
παραδεχόμενος
την ενοχή σου
δήλωσες
οτι
Αθώοι είναι μόνο οι νεκροί...
σε ευχαριστώ Λάκη μου
πολύ δυνατοι οι στίχοι σου
καλο μεσημέρι...
Είναι άξιο θαυμασμού πόσο πόνο μπορεί να αντέξει μια ανθρώπινη καρδιά και ακόμη πιο αξιοθαύμαστο πόσο πόνο μπορεί να προκαλέσει.
Εδώ κάτω τουλάχιστο, είμαστε όλοι ακίνητες προτομές και δεν ενοχλούμε μήτε τις νύχτας το σκοτάδι.
Καλό απόγευμα
Μα κι οι δικοί σου Μαρία μου είναι σκέτα ξυράφια στην φλέβα. (δεν θα τους ήθελα με καμια άλλη μορφή) και δεν μιλώ μόνο για αυτούς της έμπνευσης αλλά και αυτούς εδώ που μου κατέθεσες. Στο έχω πει ότι βρίσκεσαι σε άλλο επίπεδο και το αποδεικνύεις κάθε φορά. Για άλλη μια φορά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που με νιώθεις φίλο σου.
Σ' ευχαριστώ πολύ γι ατην έμπνευση. Καλό βραδάκι
δυο ποτήρια
κόκκινο ανεκπλήρωτο,
τσουγκρίζουμε απόψε,
γελώντας με τη στάλα
της μέθης.
είναι ροζ τ' αποτυπώματα
της αυταπάτης
στο βαθύ σκούρο
της αποσύνθεσης.
μη ξεχνάς...
οι λέξεις πάντα
διαβάζονται ανάποδα!
γλυκό φιλί...:)
Λιγο ηλιο μονο οι ζωντανοι τον αναζητουν
Βλεπω σημαδια επιθυμιες κ με σημαδευουν βαθια αυτην την ηλιθια μερα που κανενας δεν καιγεται για να φωτισει τα σκοταδια
Σημερα με τρομαζουν τα παντα..:(
Εάν υπάρχουν λέξεις που περιγράφουν τα χαμένα πρωινά και τα βυθισμένα στους πάγους φεγγάρια μπορούν να ειπωθούν και ανάποδα.
Λάτρεψα το αποτύπωμά σου Γωγώ μου.
Καλό σου ξημέρωμα
Naya μου μη φοβάσαι, το σκοτάδι δεν σκιάζεται ποτέ από την νύχτα - λίγο μονάχα σκουραίνει, για λίγο παραπάνω σίψη και κάθαρση, γι' αυτό το σκοτάδι είναι τόσο αγνό.
Καλό σου ξημέρωμα
Nαι..
Νυχτώνει παντου..
Και μεσα κι έξω απ τις σπηλιές..
Και "με" και "χωρίς" θάνατο..
Νυχτώνει..
Μέσα μας , γύρω μας..
Μα δεν φοβάμαι το σκοτάδι..
Με βοηθάει να βλέπω πιο φωτεινές τις σκέψεις μου..
Καλημερα Λάκη μου και καλο ΣΚ
Don't we all!!!
Καλό Σ/Κ Μαρία μου - το χρειάζομαι
Δεν είναι η γραμμή της ζωής που καθορίζει την πορεία αλλά οι παρακάμψεις αυτής..Καλησπέρες κυκλικές..
Σαν τις πεταλουδίτσες της νύχτας που στρομφάρουν γύρω από τον αναμμένο λαπτήρα, ηλίου οφθαλμαπάτη...
Έχει κι αυτό το γούστο του, φαντάζομαι!!
Καλως ήρθες Όναρ και σ' ευχαριστώ για το αποτύπωμά σου (να ξέρεις ότι τις έχω οδηγό μου - για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις).
Καλό Σ/Κ σου εύχομαι.
Εμπνέεσαι πανέμορφα φίλε Λάκη..
Κι η γραφή σου χαράσσει..
Μοναδικά τα ίχνη της..
..........
Να έχεις μια όμορφη Κυριακή
σου εύχομαι..
Τάκη μου, η Μαρία μας είναι αναξάντλητη πηγή μοναδικών εμπνεύσεων, γιομίζει μελωδίες όλο τον κόσμο γύρω της και πως είναι δυνατό να μην παρασυρθείς στον υπέροχο αυτό χορό της.
Καλή Κυριακή και σε σένα, σ' ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου