Το Φυλαχτό

Τα δυο αδέρφια ακολουθούσαν το πλήθος που όλο και μεγάλωνε. Κι όσο μεγάλωνε τόσο πιο ανώνυμο γινόταν. Θα πρέπει να περπατούσαν για περισσότερες από 20 ημέρες. Κρυβόταν την μέρα και πορευόταν τη νύχτα. Άγνωστος ο προορισμός για τους περισσότερους, μα ακατανόητα ελπιδοφόρος. Εκτός από τα πρησμένα πόδια, τίποτα δεν θύμιζε ότι επρόκειτο για ανθρώπους.


Ο μεγαλύτερος αδερφός κρατούσε συνεχώς τον μικρότερο από το χέρι προσπαθώντας να διαφυλάξει το τελευταίο στεγανό της ανθρώπινης σχέσης. Δεν ήταν η υπόσχεση που είχε δώσει πάνω στα άψυχα κορμιά των γονιών του, ούτε η υπέρ-προστασία που έδειχνε πάντα για τον μικρό, νοητικά ανάπηρο αδερφό του. Ήταν η ανάγκη να εκπληρώσει κάθε εφηβικό του όνειρο ενάντια σ’ εκείνο τον παράλογο πόλεμο. Να αποδείξει ότι δεν συμμετέχει σ’ αυτή τη διαμάχη για το αυτονόητο κι ότι μπορεί να την υπερβεί. Ήλπιζε…! Το καταραμένο παιδαρέλι ήλπιζε!

Κι όταν η πείνα ή η δίψα τον λύγιζε, έχωνε βαθιά μέσα στην παλάμη του το γυάλινο φυλαχτό που του έδωσε ο μοναδικός εφηβικός του έρωτας και καθώς το έσφιγγε στεκόταν και πάλι ορθός σαν ένα αόρατο ξωτικό να ξεπηδούσε από κείνο το φυλαχτό και του φυσούσε μέσα στις φλέβες του τη ζωή όλου του κόσμου. Κείνος ο ξανθός άγγελος με την αστεία φατσούλα και το μεγάλο χαμόγελο που του έφτιαχνε τα πιο ονειρικά ταξίδια. Αυτό το χαζό φυλαχτό, μια άμορφη μάζα από απροσδιόριστης υπόστασης κρύσταλλο – μάλλον σκέτο γυαλί – που είχε βρει στην ακρογιαλιά και της το δώρισε ως ένδειξη αιώνιας φιλίας. Του το επέστρεψε την ημέρα που με τους γονείς της έφυγαν από την χώρα καθώς τα σύννεφα του πολέμου φαινόταν να εγκυμονούν καταστροφή. «Να μου το φέρεις πίσω…» του είπε και τον φίλησε στα χείλη καθώς ένα διαμάντι άφηνε τα γαλανά της μάτια και χάνονταν στο χώμα.


Κι όταν η πραγματικότητα «γιάτρευε» την παιδική αγνότητα του αδερφού του – συνήθως την αυγή, όταν σταματούσαν την πορεία για ξεκούραση – τον έπαιρνε αγκαλιά και του έβαζε το φυλαχτό της μέσα στην χούφτα του. «Είναι της ξανθιάς νεράιδας» του έλεγε, «να της το δώσεις όταν θα ‘ρθει» και τον ησύχαζε με την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο. Και το σούρουπο τον έβρισκε πάντα στην ασφάλεια της αδιάτρητης νοητικής υστέρησης καθώς λίγο πριν ανοίξει τα μάτια του, έπαιρνε το φυλαχτό μέσα από την χούφτα του και το κρέμαγε πάλι στο λαιμό του να δυναμώσει για τη νυχτερινή πορεία προς το ακατανόητα ελπιδοφόρο.

Πάντα έτσι γινόταν, εκτός απ’ εκείνη την μοιραία παραμονή της εκεχειρίας. Ίσως να έφταιγε η βροχή των τελευταίων ημερών σε συνδυασμό με το καλοσχεδιασμένο έργο των βομβών. Το δεύτερο πάτωμα του σπιτιού-καταφύγιο των δύο αδερφών κατάρρευσε από χαρά για την επικείμενη ανακωχή και καταπλάκωσε το μεγαλύτερο από τα δύο αδέρφια πριν προλάβει να πάρει από τη «παιδική» χούφτα το πολύτιμο φυλαχτό. Δύο μέρες αργότερα, ο κυβερνητικός στρατός εντόπισε μέσα στα ερείπια τον μικρότερο να κοιμάται πάνω στα απομεινάρια του διαλυμένου δεύτερου πατώματος, με τη δεξιά του παλάμη κλειδωμένη σε γροθιά.


... ... ...

Ακόμα και μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια, κανένας δεν κατάφερε να ανοίξει αυτή τη «παιδική» χούφτα με το έγκλειστο φυλαχτό.

«Όλη τη νύχτα βαδίζει μηχανικά και αμίλητος σε όλο το θάλαμο, αγαπητή μου. Είναι ακίνδυνος. Ο κ. Καθηγητής θεωρεί ότι είναι κατάλοιπο από το νυχτερινό καραβάνι των προσφύγων του εμφυλίου.» Η νεαρή ξανθιά ψυχίατρος κούνησε με συμπόνια το κεφάλι της, παρατηρώντας μάλλον αδιάφορα άλλη μια περίπτωση ασθενούς που θα έπρεπε πιθανόν να περιθάλψει στην επικείμενη πρώτη της νυχτερινή βάρδια σε αυτό το περιφερειακό ίδρυμα ανιάτων. Ο μικρότερος αδερφός κοιμόταν ήσυχος πάνω στο σιωπηλό κρεβάτι του θαλάμου ενώ σαν αχνό υδατογράφημα ο μεγαλύτερος του κρατούσε τη σφαλιστή παλάμη και του χάιδευε απαλά τα μαλλιά καθώς του ψιθύριζε «... να της το δώσεις όταν θα ‘ρθει».