Ένα αληθινό παραμύθι

Έκλεισε το τηλέφωνο το ίδιο απογοητευμένος όπως το είχε σηκώσει. Ένιωθε τις αδυναμίες του, τα θέλω του, τα όνειρα του, τις ουτοπίες του να σχηματίζουν μια θηλιά γύρω από το λαιμό του, να του σφίγγουν με πείσμα την καρωτίδα χωρίς όμως να τον πνίγουν, μονάχα να του κόβουν τις αναπνοές. Ένιωθε όλο και μεγαλύτερο το κάθετο της άρνησης. Ένας άσσος. Μαχαίρι στην καρδιά. Ψηφίο που μαρτυρά τις επιλογές του. Το ασυμβίβαστο του. Η μονάδα. Μόνος.

Φόρεσε τα ρούχα που ήθελε να τον χαρακτηρίζουν. Ένα τζίν παντελόνι για την απλότητα του. Ένα άσπρο πουκάμισο με καφέ και κίτρινες ρίγες για τα όνειρα του. Ένα σκούρο θαλασσί σακάκι για τον ρόλο του. Και τα μαύρα του παπούτσια για την ματιά του στο μέλλον. Η πορεία σύντομη. Συνηθισμένη. Καθ’ οδόν, ανίερες υπάρξεις χαιρετούσαν αυτό που νόμιζαν ότι έβλεπαν και αυτό που ήλπιζαν να τους παραδοθεί. Μπήκε στο μπαρ με το γνωστό του βέβαιο βήμα. Πήγε πάλι απόψε για το παραμύθι του.

Οι θεοί της νύχτας δεν άργησαν να κλωτσήσουν την ανέμη. Οι διάφορες άρχισαν να εκδηλώνονται. Φιλάκια, γελάκια, σκουντήματα, τριψίματα. Αηδία. Ένας συνάδελφος μύρισε «ψοφίμι» και κόπιασε στο τραπέζι του. Τα σφηνάκια άδειαζαν το ένα πίσω από το άλλο. Η δική του απογοήτευση δεν άδειαζε με τίποτα. Μέχρι που το βλέμμα του συναντήθηκε με εκείνης. Από μέσα του κούνησε απογοητευτικά το κεφάλι του. Απλά δεν είχε όρεξη για το ίδιο παραμύθι. Μα οι θεοί προβλέπουν πάντα.

Σάλσα!!! Η ψυχή του έγινε ένας απέραντος αναστεναγμός. Πείρε το ποτό και τα τσιγάρα του και αποτραβήχτηκε στο εσωτερικό του καταστήματος, κάτω από τα ηχεία, για να ακούει την μουσική και όχι τα μάταια γέλια τους. Άναψε τσιγάρο, έκλεισε τα μάτια και άφησε τον ρυθμό να τον λικνίζει απαλά στο «είμαι κάπου αλλού». Σε λίγα λεπτά ένιωσε μια ζέστα να τον αγγίζει ανάλαφρα στη μέση. Γύρισε και την αντίκρισε. Εκείνη, του έπιασε την αριστερή παλάμη και τυλίχτηκε πάνω του. Ο ρυθμός της σάλσα οδηγούσε τα βήματα τους. Σαν ασώματα φτερά αφέθηκαν στο πικάντικο στροβίλισμα των ήχων της κιθάρας και των πνευστών. Παρασύρθηκαν κι οι δυο στο «είμαστε κάπου αλλού». Αφέθηκαν σ’ αυτό το χορό χωρίς να ανταλλάξουν λέξη. Μετά από αιώνες, το κομμάτι τελείωσε. Εκείνη, με αργές και απαλές κινήσεις ξετυλίχθηκε από πάνω του σαν πέπλο και χωρίς να τον κοιτάξει απομακρύνθηκε στην παρέα της. Εκείνος, έμεινε εκεί προσπαθώντας να βρει τις κομμένες του ανάσες μέσα στο αλκοόλ, την νικοτίνη και την πλανεύτρα σάλσα που εξακολουθούσε να αντηχεί μέσα στο άφτερο σώμα του.

Στο τέλος της νύχτας, πολύ μετά την αποχώρηση του ιδιοκτήτη, απέρριψε την πρόταση των υπαλλήλων του μπαρ για συνέχεια. Ήταν αυτή η μυστήρια περηφάνια του να φεύγει όπως ερχόταν. Εξάλλου, οι θεοί του είχαν φτιάξει κι απόψε ένα όμορφο παραμύθι… κι ας μην ήταν ικανό να του πάρει την απογοήτευση και να του δώσει πίσω τις χαμένες αναπνοές.