
Από τότε που μου ζήτησε αυτή η μικρή νεράιδα την καρδιά μου κι έφερε την άνοιξη στα χείλη, κατάλαβα πως οι πάγοι της ψυχής έχουν λόγους ύπαρξης… όχι για να χαμογελούμε στο εκπεσμό μας ή για να λατρεύουμε το σκοτάδι (προκαλώντας κατά πολλούς, θεούς και δαίμονες), αλλά για να φλερτάρουμε με το ανεκπλήρωτο, να αποδίδουμε τα μέγιστα και να απολαμβάνουμε κάθε ευτελές ως να ήταν η τελευταία της ζωής μας ανασαιμιά, μόνο και μόνο γιατί μας δόθηκε. Κι από τότε έπαψα να χλευάζω τα παραμύθια γιατί ήταν σαν να περιγελούσα την ίδια την αλήθεια που μου καταθέτανε τις νύχτες γύρω από το τζάκι όλοι αυτοί που πίστεψαν στον άνθρωπο, μέρος της οποίας και μάρτυράς της είμαι και εγώ…
Απόψε στ’ όνειρό μου θα ευχηθώ να φυτρώσει μέσα μου μια νέα καρδιά, γιομάτη αρώματα από αγριολούλουδα και κελαϊδίσματα πουλιών… να σου την δωρίσω όταν περαστική πάλι κοντοσταθείς στο κατώφλι μου.