Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Ένα αληθινό παραμύθι

Έκλεισε το τηλέφωνο το ίδιο απογοητευμένος όπως το είχε σηκώσει. Ένιωθε τις αδυναμίες του, τα θέλω του, τα όνειρα του, τις ουτοπίες του να σχηματίζουν μια θηλιά γύρω από το λαιμό του, να του σφίγγουν με πείσμα την καρωτίδα χωρίς όμως να τον πνίγουν, μονάχα να του κόβουν τις αναπνοές. Ένιωθε όλο και μεγαλύτερο το κάθετο της άρνησης. Ένας άσσος. Μαχαίρι στην καρδιά. Ψηφίο που μαρτυρά τις επιλογές του. Το ασυμβίβαστο του. Η μονάδα. Μόνος.

Φόρεσε τα ρούχα που ήθελε να τον χαρακτηρίζουν. Ένα τζίν παντελόνι για την απλότητα του. Ένα άσπρο πουκάμισο με καφέ και κίτρινες ρίγες για τα όνειρα του. Ένα σκούρο θαλασσί σακάκι για τον ρόλο του. Και τα μαύρα του παπούτσια για την ματιά του στο μέλλον. Η πορεία σύντομη. Συνηθισμένη. Καθ’ οδόν, ανίερες υπάρξεις χαιρετούσαν αυτό που νόμιζαν ότι έβλεπαν και αυτό που ήλπιζαν να τους παραδοθεί. Μπήκε στο μπαρ με το γνωστό του βέβαιο βήμα. Πήγε πάλι απόψε για το παραμύθι του.

Οι θεοί της νύχτας δεν άργησαν να κλωτσήσουν την ανέμη. Οι διάφορες άρχισαν να εκδηλώνονται. Φιλάκια, γελάκια, σκουντήματα, τριψίματα. Αηδία. Ένας συνάδελφος μύρισε «ψοφίμι» και κόπιασε στο τραπέζι του. Τα σφηνάκια άδειαζαν το ένα πίσω από το άλλο. Η δική του απογοήτευση δεν άδειαζε με τίποτα. Μέχρι που το βλέμμα του συναντήθηκε με εκείνης. Από μέσα του κούνησε απογοητευτικά το κεφάλι του. Απλά δεν είχε όρεξη για το ίδιο παραμύθι. Μα οι θεοί προβλέπουν πάντα.



Σάλσα!!! Η ψυχή του έγινε ένας απέραντος αναστεναγμός. Πείρε το ποτό και τα τσιγάρα του και αποτραβήχτηκε στο εσωτερικό του καταστήματος, κάτω από τα ηχεία, για να ακούει την μουσική και όχι τα μάταια γέλια τους. Άναψε τσιγάρο, έκλεισε τα μάτια και άφησε τον ρυθμό να τον λικνίζει απαλά στο «είμαι κάπου αλλού». Σε λίγα λεπτά ένιωσε μια ζέστα να τον αγγίζει ανάλαφρα στη μέση. Γύρισε και την αντίκρισε. Εκείνη, του έπιασε την αριστερή παλάμη και τυλίχτηκε πάνω του. Ο ρυθμός της σάλσα οδηγούσε τα βήματα τους. Σαν ασώματα φτερά αφέθηκαν στο πικάντικο στροβίλισμα των ήχων της κιθάρας και των πνευστών. Παρασύρθηκαν κι οι δυο στο «είμαστε κάπου αλλού». Αφέθηκαν σ’ αυτό το χορό χωρίς να ανταλλάξουν λέξη. Μετά από αιώνες, το κομμάτι τελείωσε. Εκείνη, με αργές και απαλές κινήσεις ξετυλίχθηκε από πάνω του σαν πέπλο και χωρίς να τον κοιτάξει απομακρύνθηκε στην παρέα της. Εκείνος, έμεινε εκεί προσπαθώντας να βρει τις κομμένες του ανάσες μέσα στο αλκοόλ, την νικοτίνη και την πλανεύτρα σάλσα που εξακολουθούσε να αντηχεί μέσα στο άφτερο σώμα του.

Στο τέλος της νύχτας, πολύ μετά την αποχώρηση του ιδιοκτήτη, απέρριψε την πρόταση των υπαλλήλων του μπαρ για συνέχεια. Ήταν αυτή η μυστήρια περηφάνια του να φεύγει όπως ερχόταν. Εξάλλου, οι θεοί του είχαν φτιάξει κι απόψε ένα όμορφο παραμύθι… κι ας μην ήταν ικανό να του πάρει την απογοήτευση και να του δώσει πίσω τις χαμένες αναπνοές.

15 σχόλια:

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Συγνώμη Naya μου που δεν κράτησα την υπόσχεση μου αυτή τη φορά αλλά είχα ανάγκη από αυτή την ανάρτηση για να εξιλεωθώ.

Η επόμενη, πραγματικά, δικιά σου

Unknown είπε...

έβαλε τα ψηλά της τα παπούτσια. κόκκινα για τα όνειρά της. ζωγράφισε και γραμμή κάτω απ' τα μάτια. ασημί για τα σύννεφά της. τι κι αν ήταν με άλλους; μόνη. όπως πάντα. τον είδε να πίνει κι άκουσε τις αγαπημένες της νότες. χωρίς να σκεφτεί τύλιξε το πέπλο της γύρω του και τον παρέσυρε στον χορό της. για όσο κρατάει ένα τραγούδι. για όσο κρατάει μια βροχή. για όσο κρατάει μια αναζήτηση...

φιλιά βρόχινα...

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Έτσι ακριβώς πρέπει να έγινε.. ναι έτσι έγινε! Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι φορούσε και κόκκινο φουστάνι...

Σ' ευχαριστώ πολύ για το όμορφο αποτύπωμα σου

Μαρια Νικολαου είπε...

Δεν βαριεσαι..
Ονειρα θερινής νυκτός..
Αυτα που ζουμε.. ή που τα ζουν αλλοι κι εμεις απλα τα "χαζεύουμε" και τα αναζητάμε..
Ονειρα θερινής νυκτός..
Ολα ονειρα τελικά..

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Ναι...
αλλά ωραία όνειρα Μαρία μου, πανέμορφα τα άτιμα

Να έχεις ένα όμορφο (και ήρεμο) βράδυ

Όναρ είπε...

Τελικά ίσως αξίζει περισσότερο να μη ζεις όλο το παραμύθι, να μην εκδηλώνεται, να μην εξαντλείται..ίσως έτσι έχεις πιο πολλές πιθανότητες να ευτυχίσεις..Καλημέρες μονόπλευρες..

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Δεν βαριέσαι!! Το είχε ζήσει κι έτσι. Πλήρης δυστυχία. Πίστεψέ με.

Ας είναι καλά οι θεοί της νύχτας.. το επόμενο βράδυ όλο και κάποιο νέο παραμύθι θα του πλάσουν!!!

...μέχρι να του αποκαλυφθεί μπροστά του το μεγαλύτερο παραμύθι απ' όλα, η έσχατη πλάνη, που θα του σβήσει μια για πάντα κάθε απογοήτευση

Πολλές καλημέρες όναρ μου, απ την άλλη πλευρά όμως για να μπαλαντσάρουμε

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

λακη μου

σου παει το πεζο..
παραμυθένιες επιθυμίες
με δυο στάλες αλκοολ
να λερώνει
η αθωότητα
να κοκκινίζουν
οι λευκές νύχτες...

την καλημέρα μου...

Λάκης Θλιμμένος είπε...

...
και να ξυπνάμε
στην ασφάλεια
της μοναξιάς
(η νύχτα μαρτυρά πολλές αλήθειες που δύσκολα αντέχονται να κουβαληθούν ως το ξημέρωμα)

Καλημέρα και σένα Μαρία μου

Ανώνυμος είπε...

Αρκεί να έρθεις
κι ας είναι όνειρο
θα προφυλάξω τις πύλες
να μη χαθείς
είσαι μοναδική


καλές ιστορήσεις

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Πάντα θα έρχονται
όταν οι πύλες της καρδιάς
αφήνονται ανοιχτές
και η ψυχή χαμογελάει

Καλως ήρθες Ελένη και σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου. Να έχεις ένα όμορφο Σ/Κ

Ανώνυμος είπε...

Καθυστερημένος επισκέπτης αλλά δεν πειράζει πολύ ε;

Μου πάει. Αυτό το μελαγχολικό και θλιμμένο, με μια αισιοδοξία μπλε βαθύ πως κάτι αύριο μπορεί να είναι αλλιώς. Μου πάει όπως λέμε κοιτώντας τον καθρέφτη "είναι ωραίο"; Και απαντάμε πως μάλλον, χωρίς καν να κάνουμε ένα νεύμα.

Αθόρυβα λοιπόν καλώς σε βρήκα

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Λένε πως οι τελευταίοι είναι οι καλύτεροι ... γι αυτό μην σε απασχολεί η σειρά

Οι καθρέφτες εεεεε?
χμμμμ....
Θέλει κότσια να τους κοιτάς και να μην φοβάσαι αυτό που βλέπεις...

Να έχεις ένα όμορφο Σ/Κ
(σ ευχαριστώ για το πέρασμά σου)

Ανώνυμος είπε...

Kαθρέφτες ψυχής!!!!!!!!!
Ξέρεις καθε "α π έ ν α ν τ ι" κι ενας καθρέφτης........εσύ το αντέχεις;
Αυτο θελει και συζητηση!

ΚΙ αυτο γιατι μου δινεις σκαλοπατι:

http://www.youtube.com/watch?v=JKCwcCMAnxg&feature=related

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Πράγματι!! Κάθε απέναντι κι ένας καθρέφτης σφαιρούλα μου. Δεν ξέρω αν θα αντέξω μέχρι τέλους, τουλάχιστο έως τώρα δεν διστάζω πλέον να κοιτάξω. Και ίσως κάποια μέρα να τυφλωθώ από αυτά που θα μου αποκαλυφθούν. Και ίσως τότε κι εγώ να σταματήσω να βλέπω πέρα από τα είδωλο μου.. ή μήπως όχι??