Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Το Χαμόγελο

Το βλέμμα του είχε κολλήσει με αυθάδικο τρόπο πάνω της. Την κοιτούσε κατευθείαν μέσα στα μάτια, ακόμα μακιγιαρισμένα με τα έντονα χρώματα της θεατρικής παράστασης. Καθισμένος σταυροπόδι εκεί στην δεξιά πλευρά της σκηνής μαζί με τους υπόλοιπους 20 ή 25 ομήρους της ομάδας του. Άλλοι τόσοι στην αριστερή πλευρά της σκηνής. Και μέσα σε αυτούς εκείνη. Οι υπόλοιποι ήταν σαν μην υπήρχαν. Δεν πίστευε στην αποψινή του τύχη που τον είχε φέρει ακριβώς απέναντι και στο ίδιο επίπεδο, λίγα μόλις μέτρα μακριά από τη αιτία κάθε αϋπνίας του. Το πρόσωπο του έλαμπε όπως κάθε βράδυ όταν από τα καθίσματα της πλατείας μαγευόταν από την παρουσία της και ταξίδευε σε κόσμους υπέρτατης ευτυχίας φαντάζοντας να κρατούνται χέρι-χέρι και πότε να περπατούν σε ανθισμένα λιβάδια, πότε να γεύονται το χιόνι σε απάτητες βουνοκορφές, πότε να λούζονται ένα ηλιοβασίλεμα καθισμένοι σε μια παραλία και πότε απλώς να προσπαθούν να μετρήσουν τα άστρα ξαπλωμένοι πάνω στο γρασίδι ενός πάρκου.

Τούτη τη φορά όμως ένα ελαφρό χαμόγελο είχε προστεθεί στο λαμπερό του πρόσωπο. Σαν να περίμενε από στιγμή σε στιγμή να ανταμώσει την ματιά της. Σαν να είχε καταφέρει να ξεπεράσει τον φόβο του και αισθανόταν έτοιμος να της μιλήσει, να της εκμυστηρευτεί τον πόθο του, να την κατακτήσει, να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Λες και ξαφνικά να είχε ξεφύγει από τη μιζέρια του και ένιωθε σαν τον ιππότη που επιστρέφει νικητής από την μάχη για να δεχθεί από το βασιλιά το χέρι της πανέμορφης πριγκίπισσας.

Όμως, μέσα στις 5 περίπου ώρες της ομηρίας τους τίποτα από αυτά δεν είχαν συμβεί. Όχι μόνο δεν αντάμωσε την ματιά της αλλά κανένας άλλος επί σκηνής δεν ένιωθε αυτή τη λάμψη και αυτό το χαμόγελο. Ήταν όλοι τους τόσο τρομοκρατημένοι που κι αυτοί με τον τρόπο τους είχαν ήδη δραπετεύσει αφήνοντας μέσα στον πανικό τους το μοναδικό πράγμα που θα έπρεπε να φυγαδεύσουν, το ίδιο τους το σώμα. Σαν να ήταν εντελώς μόνος του εκεί, μόνος σε μια άδεια σκηνή, σε ένα άδειο θέατρο. Όπως οι νύχτες του, να ξαγρυπνά και να ξαναζεί τα ταξίδια που μαγεμένος είχε φτιάξει στην διάρκεια της προηγούμενης παράστασης. Μόνο ένας από τους μασκοφόρους με τα αυτόματα και τις χειροβομβίδες πρόσεξε αυτό το χαμόγελο. Του φάνηκε όμως τόσο έντονα φωτεινό που αμέσως απέστρεψε το βλέμμα του αλλού και φρόντισε να μην ξανακοιτάξει φοβούμενος ότι θα αναγκαζόταν να ρίξει τον οπλισμό του και να βαδίσει με τα χέρια ψηλά προς την κεντρική πόρτα του θεάτρου για να παραδοθεί στους εκατοντάδες αστυνομικούς που είχαν περικυκλώσει το κτίριο.

Όλα έπαψαν να είναι απελπιστικά αργά όταν ένας μασκοφόρος άρχισε να επιλέγει τρία άτομα για εκτέλεση προς παραδειγματισμό που δεν είχαν ακόμη ικανοποιηθεί τα αιτήματα τους. Δύο άντρες και μία γυναίκα, εκείνη, βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν κάτω από τη σκηνή. Ο άντρας, μόλις συνειδητοποίησε ότι κάτι κακό επρόκειτο να συμβεί στο αντικείμενο του πόθου του, επαναστάτησε. Το βλέμμα του συννέφιασε και έκανε να σηκωθεί από το σανίδι μα η κάνη ενός καλάσνικοφ τον κάρφωσε και πάλι κάτω. Εκείνη είχε παραδοθεί σε υστερία. Παρακαλούσε, έταζε χρήματα, έκλαιγε, έπεφτε στο πλαστικό δάπεδο της πλατείας και ικέτευε μέσα σε φωνές και στριγκλιές.

Όλοι είχαν αναστατωθεί και τα βλέμματα τους δεν ξεκολλούσαν από πάνω της. Δεν ήταν βλέμματα λύπης ή συμπόνιας. Έμοιαζαν περισσότερο με βλέμματα ανακούφισης που δεν ήταν εκείνοι στην θέση της. Αντίθετα ο άντρας δεν την κοιτούσε ούτε την άκουγε πλέον. Είχε σηκώσει τα χέρια και ζήτησε από τον οπλισμένο άνδρα από πάνω του να του μιλήσει. Εκείνος έσκυψε ελαφρώς προς το μέρος του χωρίς να τραβήξει την κάνη από πάνω του. Ακολούθησε ένας σύντομος διάλογος μεταξύ τους. Ο μασκοφόρος έκανε ένα νόημα στους συντρόφους του στην πλατεία και η γυναίκα ελευθερώθηκε. Καθώς με δάκρυα χαράς επέστρεφε στην σκηνή, ο άντρας με σταθερό βήμα κατέβαινε από αυτή. Η λάμψη και το χαμόγελο είχαν επιστρέψει στο πρόσωπο του και το βλέμμα του πάλι ακολουθούσε τα μάτια της. Για μια στιγμή διασταυρώθηκαν. Μύρισε το άρωμα της νοτισμένο από τα δάκρυα, ένιωσε την ζέστα του κορμιού της και ένα σκίρτημα του πάγωσε γλυκά το δέρμα. Έλαμπε ακόμη περισσότερο και χαμογελούσε όλο του το κορμί. Εκείνη, χαμένη μέσα στην απροσδόκητη τύχη, για άλλη μια φορά δεν πρόσεξε τίποτα.


Οι μασκοφόροι ανάγκασαν τους τρεις προς εκτέλεση να γονατίσουν πίσω από την μεγάλη τζαμαρία της κεντρικής εισόδου. Ένας από αυτούς έβγαλε ένα πιστόλι και σημάδεψε τον άντρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ο άντρας εξακολουθούσε να λάμπει και να χαμογελά. Μπρος του οι εκατοντάδες αστυνομικοί δεν πρόσεξαν τίποτα. Κοιτούσαν εκνευρισμένοι τους μασκοφόρους. Σχεδόν ταυτόχρονα με την εκπυρσοκρότηση του πιστολιού άρχισε και η επέμβαση των ειδικών δυνάμεων. Ήταν επιτυχής. Όλοι οι μασκοφόροι σκοτώθηκαν στην επιχείρηση και όλοι οι όμηροι ελευθερώθηκαν. Όλοι οι ζώντες όμηροι. Ούτε ένας από αυτούς δεν χαμογελούσε.

22 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Bλέπεις πολλα θρίλερ!!!
Τωρα ελπίζω να καταλαβες οτι σε πειραζω ως συνήθως..
Εξαιρετικό πεζό ,εξαίρετη γραφή.. και δεν το λεω επειδη εισαι εσύ, δεν ειμαι των κοπλιμεντων αλλωστε και το ξερεις.
Πραγματικά το διαβασα και ειχα εικονες που ειναι πολυ βασικό για ενα διήγημα.

Ανώνυμος είπε...

Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΕΘΕΡΑ. ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ, Η ΚΡΥΑ ΣΦΑΙΡΑ ΔΙΑΠΕΡΑΣΕ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΞΟΝΤΩΣΕ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΗΤΟ ΣΤΟ ΓΚΡΙ ΠΑΤΩΜΑ.
ΚΑΠΟΙΟΣ , ΠΡΟΣΕΞΕ ΣΤΗ ΑΚΡΗ ΤΩΝ ΧΕΙΛΙΩΝ ΤΟΥ ΕΝΑ ΑΧΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ. ΕΜΕΙΝΕ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΑΞΕΝΕΜΕΝΟΣ.
ΓΥΡΙΣΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΑΛΛΟΥ. ΑΥΤΟΣ ΕΙΧΕ ΓΛΙΤΩΣΕΙ.


''ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΠΙΛΟΓΟ ΜΕ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΝΟΜΙΣΩ.''
ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ..

''ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΑς ΕΡΩΤΑΣ2''

Ανώνυμος είπε...

Βρίσκω μια συγγένεια στις φαντασιώσες μας.

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Μαρία μου, ξέρεις την βαθιά εκτίμηση που έχω για σένα, θα σου συγχωρούσα ακόμα και "φόνο" ...

Να έχεις ένα όμορφο Π/Σ/Κ καλή μου
(σ ευχαριστώ, μετράει πολύ η γνώμη σου, το ξέρεις)

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Ανώνυμε, έβαλες 3ποντο!
Πράγματι κάπως έτσι έπρεπε να το τελειώσω. Ούτε κι εγώ ξέρω γιατί το σταμάτησα εκεί. Μ' αρέσει πάντως που με συμπλήρωσες με τόσο δικές μου σκέψεις... (λες τελικά το αίμα να μην γίνεται νερό;)

σήμερα ένιωσα την ανάσα σου πολύ πιο γνώριμη και ίσως εάν με πρόσεχε κάποιος να ξεχώριζε ένα αχνό χαμογέλο στην άκρη των χειλιών μου

Καλό Π/Σ/Κ να έχεις
(σ ευχαριστώ που περνάς)

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Αλέξανδρε, χαίρομαι πολύ που το λες αυτό. Από τα ομορφότερα σχόλια που έχω δεχθεί.

Καλό Π/Σ/Κ φίλε μου

Unknown είπε...

άραγε να ξέρουν οι σφαίρες πού κατευθύνονται;

ποτέ δεν τις είχα γι'άβουλες...

ωστόσο κι αυτές με τον τρόπο τους αυτοκτονούν...ύστερα.

φιλιά βρόχινα...

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Δεν είμαι σίγουρος εάν οι σφαίρες έχουν βούληση οπότε αμφιβάλλω εάν μπορούν να αυτοκτονήσουν. Βέβαια οι καημένες έχουν μοναδικό σκοπό τον θάνατο, και τον δικό τους και κάποιου άλλου. Είναι το πεπρωμένο τους κατά κάποιο τρόπο.

Καλό Π/Σ/Κ νεραϊδούλα μου

Γωγώ Πακτίτη είπε...

ένα χαμόγελο,χίλιες λέξεις...

καλημέρα...:)

Ανώνυμος είπε...

παντα εδω γυρω ειμαι αγαπημενε.
απλα τις παραπανω φορες δεν εχω λογια να σου πω οσα θα ηθελα!
καλη σου βδομαδα!

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Γωγώ μου έτσι είναι, αρκεί να μπορούμε να το βλέπουμε και να το νιώθουμε...

Καλό βράδυ όμορφη μου ύπαρξη

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Ανώνυμε,
δεν χρειάζονται λόγια.. η παρουσία σου και η σκέψη σου λέει πολύ περισσότερα

Να είσαι πάντα καλά (από καρδιάς)

Ανώνυμος είπε...

''Για μια στιγμή διασταυρώθηκαν.
....
Εκείνη, χαμένη
....
Ο άντρας εξακολουθούσε να λάμπει και να χαμογελά
....
Όλοι οι ζώντες όμηροι. Ούτε ένας από αυτούς δεν χαμογελούσε.''

οι λεξεις σου δημιουργησαν ενα πολυ ωραιο κειμενο
ξεχωρισα μερικες γιατι καθως τις διαβασα μου ........δε ξερω ...απλος τις ξεχωρισα
καλο βραδυ θλιμμενε λακη

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Καλώς ήρθες Φέι

Όποιος ξεχωρίζει.. αναγνωρίζει, οικειοποιείται, ταυτίζεται, .., επιλέγει, αποδοκιμάζει μα πάντα γεύεται..

Σ’ ευχαριστώ για το πέρασμά σου και το σχόλιο σου

Να έχεις ένα όμορφο ξημέρωμα καλή μου

Unknown είπε...

Υπέροχη πεζή γραφή ,,,
Φιλιά πολλά

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Να 'σαι καλά Κλειώ μου, σ' ευχαριστώ. Χαρούμενος που σ' άρεσε.

Να έχεις μια όμορφη και χαμογελαστή μέρα

Όναρ είπε...

Κρίμα να θυσιάζονται τα χαμόγελα στο βωμό μιας απελευθέρωσης..Καλησπέρες ΛΘυσίας..

M-meggie είπε...

Εγώ δεν ...χαμογελάω. Πονάω.

Θα ξημερώσει; μπορεί ...

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Κι όμως όναρ μου... ίσως είναι κι αυτός ένας τρόπος να πεις "σ' αγαπώ", "σε σκέφτομαι", "νοιάζομαι για σένα", "δίνομαι για σένα" κι άλλα πολλά. Ίσως να κάνω και λάθος...

Σκοτεινές (ακόμα) καλημέρες από θυσιασμένες ανιαρές νύχτες

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Μην νομίζεις! Πολλοί είναι αυτοί που δεν χαμογελούν

Ω ναι!! Θα ξημερώσει. Ξενύχτησα να περιμένω. Δεν μπορεί, θα ξημερώσει. Κι αν δεν συμβεί... θα χαμογελάσω

Χαμογελαστές καλημέρες (περιμένοντας το ξημέρωμα) μελωδική μου Νότα

maya είπε...

για μια ιδέα... για μια λαχτάρα...ε?
και χωρίς εκείνη να ξέρει...
πόσο με πονάνε αυτές οι αγάπες.
οι άυπνες βουβές νύχτες...

μόνο στην λογοτεχνία μπορώ να το αντέξω...
και είναι πολύ όμορφη έκπληξη αυτό το κείμενο λάκη μου.

πολύχρωμη καλησπέρα
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Κι όμως Μάγια μου, η άγνοια μπορεί να κάνει τέτοιες αγάπες να αντέχονται και στην πραγματικότητα - εξαρτάται βέβαια σε ποια πλευρά είσαι - μα κι ο πόνος από τέτοιες αγάπες είναι πολύ γλυκός...

Καλό Π/Σ/Κ μαγική μου ύπαρξη