Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

Το Φυλαχτό

Τα δυο αδέρφια ακολουθούσαν το πλήθος που όλο και μεγάλωνε. Κι όσο μεγάλωνε τόσο πιο ανώνυμο γινόταν. Θα πρέπει να περπατούσαν για περισσότερες από 20 ημέρες. Κρυβόταν την μέρα και πορευόταν τη νύχτα. Άγνωστος ο προορισμός για τους περισσότερους, μα ακατανόητα ελπιδοφόρος. Εκτός από τα πρησμένα πόδια, τίποτα δεν θύμιζε ότι επρόκειτο για ανθρώπους.


Ο μεγαλύτερος αδερφός κρατούσε συνεχώς τον μικρότερο από το χέρι προσπαθώντας να διαφυλάξει το τελευταίο στεγανό της ανθρώπινης σχέσης. Δεν ήταν η υπόσχεση που είχε δώσει πάνω στα άψυχα κορμιά των γονιών του, ούτε η υπέρ-προστασία που έδειχνε πάντα για τον μικρό, νοητικά ανάπηρο αδερφό του. Ήταν η ανάγκη να εκπληρώσει κάθε εφηβικό του όνειρο ενάντια σ’ εκείνο τον παράλογο πόλεμο. Να αποδείξει ότι δεν συμμετέχει σ’ αυτή τη διαμάχη για το αυτονόητο κι ότι μπορεί να την υπερβεί. Ήλπιζε…! Το καταραμένο παιδαρέλι ήλπιζε!

Κι όταν η πείνα ή η δίψα τον λύγιζε, έχωνε βαθιά μέσα στην παλάμη του το γυάλινο φυλαχτό που του έδωσε ο μοναδικός εφηβικός του έρωτας και καθώς το έσφιγγε στεκόταν και πάλι ορθός σαν ένα αόρατο ξωτικό να ξεπηδούσε από κείνο το φυλαχτό και του φυσούσε μέσα στις φλέβες του τη ζωή όλου του κόσμου. Κείνος ο ξανθός άγγελος με την αστεία φατσούλα και το μεγάλο χαμόγελο που του έφτιαχνε τα πιο ονειρικά ταξίδια. Αυτό το χαζό φυλαχτό, μια άμορφη μάζα από απροσδιόριστης υπόστασης κρύσταλλο – μάλλον σκέτο γυαλί – που είχε βρει στην ακρογιαλιά και της το δώρισε ως ένδειξη αιώνιας φιλίας. Του το επέστρεψε την ημέρα που με τους γονείς της έφυγαν από την χώρα καθώς τα σύννεφα του πολέμου φαινόταν να εγκυμονούν καταστροφή. «Να μου το φέρεις πίσω…» του είπε και τον φίλησε στα χείλη καθώς ένα διαμάντι άφηνε τα γαλανά της μάτια και χάνονταν στο χώμα.


Κι όταν η πραγματικότητα «γιάτρευε» την παιδική αγνότητα του αδερφού του – συνήθως την αυγή, όταν σταματούσαν την πορεία για ξεκούραση – τον έπαιρνε αγκαλιά και του έβαζε το φυλαχτό της μέσα στην χούφτα του. «Είναι της ξανθιάς νεράιδας» του έλεγε, «να της το δώσεις όταν θα ‘ρθει» και τον ησύχαζε με την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο. Και το σούρουπο τον έβρισκε πάντα στην ασφάλεια της αδιάτρητης νοητικής υστέρησης καθώς λίγο πριν ανοίξει τα μάτια του, έπαιρνε το φυλαχτό μέσα από την χούφτα του και το κρέμαγε πάλι στο λαιμό του να δυναμώσει για τη νυχτερινή πορεία προς το ακατανόητα ελπιδοφόρο.

Πάντα έτσι γινόταν, εκτός απ’ εκείνη την μοιραία παραμονή της εκεχειρίας. Ίσως να έφταιγε η βροχή των τελευταίων ημερών σε συνδυασμό με το καλοσχεδιασμένο έργο των βομβών. Το δεύτερο πάτωμα του σπιτιού-καταφύγιο των δύο αδερφών κατάρρευσε από χαρά για την επικείμενη ανακωχή και καταπλάκωσε το μεγαλύτερο από τα δύο αδέρφια πριν προλάβει να πάρει από τη «παιδική» χούφτα το πολύτιμο φυλαχτό. Δύο μέρες αργότερα, ο κυβερνητικός στρατός εντόπισε μέσα στα ερείπια τον μικρότερο να κοιμάται πάνω στα απομεινάρια του διαλυμένου δεύτερου πατώματος, με τη δεξιά του παλάμη κλειδωμένη σε γροθιά.


... ... ...

Ακόμα και μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια, κανένας δεν κατάφερε να ανοίξει αυτή τη «παιδική» χούφτα με το έγκλειστο φυλαχτό.

«Όλη τη νύχτα βαδίζει μηχανικά και αμίλητος σε όλο το θάλαμο, αγαπητή μου. Είναι ακίνδυνος. Ο κ. Καθηγητής θεωρεί ότι είναι κατάλοιπο από το νυχτερινό καραβάνι των προσφύγων του εμφυλίου.» Η νεαρή ξανθιά ψυχίατρος κούνησε με συμπόνια το κεφάλι της, παρατηρώντας μάλλον αδιάφορα άλλη μια περίπτωση ασθενούς που θα έπρεπε πιθανόν να περιθάλψει στην επικείμενη πρώτη της νυχτερινή βάρδια σε αυτό το περιφερειακό ίδρυμα ανιάτων. Ο μικρότερος αδερφός κοιμόταν ήσυχος πάνω στο σιωπηλό κρεβάτι του θαλάμου ενώ σαν αχνό υδατογράφημα ο μεγαλύτερος του κρατούσε τη σφαλιστή παλάμη και του χάιδευε απαλά τα μαλλιά καθώς του ψιθύριζε «... να της το δώσεις όταν θα ‘ρθει».

18 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Δεν εχω να πω κατι παραπάνω εκτος του οτι ήταν το πιο συγκινητικό κειμενο που εχω διαβασει εδω.
Καλημερα Λάκη μου να σαι καλα

jacki είπε...

Μια νοσταλγική θλίψη με γέμισε το φυλαχτό σου. Η παλάμη καλά κλεισμένη. Να μην έρθει και πάρει κανείς από τα χεράκια του την υπόσχεση που της έδωσε.
Να είσαι καλά. Υπέροχο.
Καλημέρα.

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Μαρία μου,
κάποτε - ίσως όταν γίνουμε υδατογραφήματα - σου πω πως νιώθω όταν βγαίνουν τέτοιες ιστορίες από μέσα μου. Ίσως όμως να το νιώθεις κι εσύ αυτό...

Όμορφη μέρα να έχεις καλή μου

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Τίποτα δεν μένει "ανεκπλήρωτο" Τζάκυ μου, τίποτα!! Αρκεί να πιστέψουμε σε αυτό.

Σ' ευχαριστώ σου πολύ. Καλημέρα κι σ' σένα.

Γωγώ Πακτίτη είπε...

η δύναμη του μυαλού...
η δύναμη του θέλω και μπορώ...

με όλη μου την αγάπη γι' αυτό που διάβασα!

καλημέρα...:)

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Η δύναμη της αγάπης Γωγώ μου, η δύναμη της αγάπης

Καλή σου μέρα όμορφη μου Γωγώ

Μαρια Νικολαου είπε...

Για την ιστορία ένιωσα ακριβως οπως ειπες Λάκη μου, μα όταν καταφέρω να γίνω και υδατογράφημα θα είσαι ο πρώτος που θα το μάθεις.Στο υποσχομαι..
Και τότε ένα πράγμα θα σου ζητήσω και φυσικά θα το κανεις!!
Να βαλεις φωτια στο νησί!! Και στο κορδελιό γενικότερα..
(Καλα μην πανικοβάλλεσαι..έχω χρόνια για να γίνω υδατογράφημα.. αν γίνω ποτέ..)
smile??? :)

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Καλά που μου το 'πες να αρχίσω να μαζεύω πετρέλαιο και στουπιά από τώρα (κι είναι κι ακριβό γμτ μου!!!)

Φιλιά φλογερά για την εποχή των υδατογραφημάτων μας που μας αναμένει...

Unknown είπε...

είναι έντονη η στιγμή που κάποιος σου βάζει στο χέρι κάτι "σαν φυλαχτό". δίνει κάτι απ' τη ψυχή του. δένεσαι έστω και ασυνείδητα σ' ένα "κάτι", σ' ένα "πριν", σ' ένα "τώρα". κατά κάποιον τρόπο δεν ξεφεύγεις ποτέ. κι ούτε χρειάζεται να το κάνεις...

...και χωρίς να του το ξαναγυρίσεις, ξέρεις πως η μυρωδιά μιας βροχής φέρνει τις εικόνες κοντά του...

όμορφο το κείμενό σου. λίγη ενίσχυση της μελαγχολίας, πάντα ευπρόσδεκτη λάκη μου. καλησπέρα...

:)

φιλιά βρόχινα...

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Νεραΐδούλα μου, εσύ, πέρα από τον καθένα, γνωρίζεις την αξία ενός φυλαχτού...
Κράτα το στη φουχτίτσα σου και ονειρέψου ένα καλύτερο αύριο, που κι αν δεν ερθεί, θα είναι εκεί να σε συντροφεύει... στις καλές μέρες και στις χαλεπές, γιατί εσύ, πέρα απ' το καθένα γνωρίζεις... μερικά από τα πτώματα κάτω από το κρεβάτι ξέρουν από μόνα τους το δρόμο προς τα σκοτεινά νερά μα ως υδατογράφημα θα σου έρθουν για να τιμήσουν κάθε τους υπόσχεση... βλέπεις μερικοί νεκροί δεν έχουν ποτέ πεθάνει!!

Καλό ξημέρωμα και υπομονή
Φιλιά χοφμενικά
:) :)

M-meggie είπε...

Δεν είναι η ιστορία, δεν είναι το φυλαχτό, δεν είναι η μοίρα, δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από αυτό το υπέροχο μαγικό μαύρο σου.
Δακρυσμένη καληνύχτα

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Να ξέρεις Νότα μου, τα δάκρυα είναι μοιρασμένα...

Καλήνυχτα όμορφη μου μελωδία

Όναρ είπε...

Πολύ όμορφο αυτό που έγραψες ΛΘ..αλλά..υδατογράφημα, ελπίδα, η δύναμη της αγάπης, φυλαχτό, θάνατος..τί έχεις πάθει καλοκαιριάτικα..; Καλησπέρες εκπληρωμένες..

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Καλοκαίρι? Ποιο καλοκαίρι?? Καλό μου όναρ, δεν το έχεις καταλάβει ότι είμαι αιώνια ερωτευμένος με το ανεκπλήρωτο??? Δεν υπάρχουν καλοκαίρια και χειμώνες για μένα, τα πάντα είναι μια ανεκπλήρωτη/ανύπαρκτη εποχή!!! Μόνο που μερικές φορές... να... λιγάκι την πλησιάζω και μου βγαίνει μια νότα αισιοδοξίας.

συγνώμη!! δεν θα το ξανακάνω!!!
:) :) :)

Φιλιά (χαμογελαστά) από "ονειρεμένο" νησί "πόθων" (σας)

Ανώνυμος είπε...

"""Μόνο που μερικές φορές... να... λιγάκι την πλησιάζω και μου βγαίνει μια νότα αισιοδοξίας.

συγνώμη!! δεν θα το ξανακάνω!!!
:) :) :)"""

Είναι η αντιπέρα όχθη....και ίσως δυο και τρείς νότες κανουν μια μελωδία αισιοδοξίας!Καλό απογευμα.
http://www.youtube.com/watch?v=z-IiSrzxKNQ

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Μα και βέβαια σφαιρούλα μου, το πολύ το "κύριε ελέησον" το βαριέται κι ο παπάς!!!!

όπως επίσης...
Μα και βέβαια "η αγάπη αλλάζει τα πάντα", ξέρεις καλή μου πόσα χρώματα ανακαλύπτεις μέσα στο μαύρο? ΑΠΕΙΡΑ!!

Καλό σου μεσημέρι

Ανώνυμος είπε...

"""...πόσα χρώματα ανακαλύπτεις μέσα στο μαύρο? ΑΠΕΙΡΑ!!"""

Nαί ναι συμφωνώ ειναι ΑΠΕΙΡΑ - ΟΛΑ τα χρώματα που "εκπεμπει" το άσπρο.Το ένα ειναι ο πομπός και το αλλο ο δέκτης.Πως μπορω να μην συμφωνήσω μαζι σου!!!!!
Χαμόγελα!!!

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Και για την ιστορία σφαιρούλα μου, τα χρώματα αυτά που αναφέρεις ονομάζονται "συμπληρωματικά" (φαντάζομαι καταλαβαίνεις γιατί)

Καλό σου απόγευμα καλή μου

ΥΓ Το μαύρο δεν είναι χρώμα. Το μαύρο είναι η "απουσία χρώματος"