Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Γιάννης και Μαρία

Τέτοια αμηχανία δεν την περίμενε ο Γιάννης. Άλλα ήθελε να πει και άλλα ξεστόμιζε. Όλα χαζά και καθημερινά. Τα επαναλάμβανε κάθε τόσο και κάθε φορά αισθανόταν όλο και πιο ανόητος. Μην μπορώντας να κάνει διαφορετικά, ξεσπούσε σε γέλια. Δεν το περίμενε να ήταν έτσι αυτή η πρώτη συνάντηση κι ας την σχεδίαζαν μήνες τώρα. Όλα όσα είχε σκεφτεί απλώς δεν του ερχόταν στο μυαλό και όσα ερχόταν δεν ταίριαζαν με καμία δύναμη.

Δεν ήταν όμως μόνος, και η Μαρία απέναντι του, κάπως έτσι ένιωθε. Κι εκείνη έβλεπε όλες τις λέξεις που είχε ζωγραφίσει τις τελευταίες βδομάδες, να διαλύονται πάνω στον καμβά προτού προλάβει να τις κάνει φράση. Χαμογελούσε κι εκείνη άθελα της ελπίζοντας στο μεσοδιάστημα να ξαναβρεί την χαμένη παλέτα των χρωμάτων.

Με γέλια και ανόητη κουβέντα πέρασαν πάνω από δύο ώρες μέσα σε εκείνο το μέτριας διακόσμησης Café μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι είχε αρχίσει να βραδιάζει και έπρεπε να πάρουν το Μετρό για το θέατρο που η Μαρία είχε βγάλει εισιτήρια από τον προηγούμενο μήνα. Σε όλη τη υπόλοιπη διαδρομή μέχρι τα καθίσματα του θεάτρου η συζήτηση επέμενε να κινείται σε παρόμοιο μοτίβο. Όταν άρχισε η παράσταση και οι δυο τους ανασάνανε με ανακούφιση. Επιτέλους, για μιάμιση ώρα θα έχουν δικαιολογία να κρατήσουνε το στόμα τους κλειστό.

Μετά το θέατρο, είχανε κλείσει τραπέζι σε ένα αρκετά καλό εστιατόριο. Ευτυχώς τα πράγματα άρχισαν να γίνονται καλύτερα μετά το πρώτο ποτήρι κρασιού. Τα μάτια τους άρχισαν να λένε περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Στα κρυφά και διστακτικά στην αρχή, άρχισαν για πρώτη φορά να αγγίζει ο ένας τον άλλο. Η Μαρία οδηγούσε και ο Γιάννης ακολουθούσε χωρίς να φέρνει καμία αντίσταση. Δεν άργησαν να κρατιούνται με χέρια σφιχτά και απλώς να κοιτάζονται στα μάτια αμίλητοι. Κάποια στιγμή ο Γιάννης έσκυψε και φίλησε με όλη του την τρυφερότητα το κατακόκκινο μάγουλο της Μαρίας. Ήταν η πρώτη φορά που ο Γιάννης έπαιρνε πρωτοβουλία και η Μαρία κλείνοντας τα μάτια παραδόθηκε σ’ αυτό το αναπάντεχο χάϊδεμα από τα χείλη του. Όταν τα άνοιξε είδε με τρόμο ένα δάκρυ να κυλά από τα μάτια του Γιάννη. Του χαμογέλασε κι άφησε κι εκείνη ένα διαμάντι να στάξει από τα δικά της μάτια.

Ξέρανε κι οι δυο τους ότι αυτές οι στιγμές δεν επρόκειτο να επαναληφθούν. Ο Γιάννης, Πελοποννήσιος στην καταγωγή, ήταν εφοριακός υπάλληλος σε μια κωμοπόλη της Κρήτης. Ζούσε μόνος του, εδώ και χρόνια, συντηρώντας την μητέρα του με την οποία ήταν εξαιρετικά δεμένος. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που δεν είχε παντρευτεί όλο αυτό το διάστημα. Εφήμερες σχέσεις πολλές αλλά καμία δεν άξιζε τόσο όσο να εγκαταλείψει τη μάνα του. Αυτό το ταξίδι στην Αθήνα για να συναντήσει την Μαρία ήταν γι’ αυτόν πολύ μεγάλη απόφαση. Μετά από ένα νεανικό αποτυχημένο φλερτ, ο Γιάννης δεν είχε μάτια για άλλη γυναίκα. Είχε νιώσει τον έρωτα σε όλο του το μεγαλείο και δεν μπόρεσε καμία άλλη κοπέλα να τον συγκινήσει σε αυτό το βαθμό. Μονάχα με την Μαρία ένιωσε παρόμοια ρίγη. Την είχε γνωρίσει τυχαία σε ένα από τα chatroom του διαδικτύου πριν από ενάμιση χρόνο και σιγά-σιγά αυτή η γνωριμία εξελίχθηκε σε κάτι παραπάνω, ή τουλάχιστο έτσι ήλπιζε.

Η Μαρία, δύο μόλις χρόνια μεγαλύτερη του Γιάννη, ήταν απόφοιτη ενός ΙΕΚ αισθητικής. Ποτέ όμως δεν μπόρεσε να δουλέψει πραγματικά σε αυτό που σπούδασε. Είχε μια πολύ άσχημη εμπειρία στην πρώτη της δουλειά και απογοητεύτηκε από τον χώρο του επαγγέλματος της. Δούλευε περιστασιακά σαν γραμματέας σε ένα δικηγορικό γραφείο. Όταν γνωρίστηκε με τον Γιάννη, περνούσε την χειρότερη περίοδο της ζωής της. Ένας αποτυχημένος αρραβώνας συνοδευμένος από μια έκτρωση. Είχε χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια της όταν το χέρι του Γιάννη απλώθηκε και την άρπαξε. Μαζί του μπόρεσε να ορθοποδήσει και άρχισε να βλέπει την ζωή και τους άντρες με άλλο μάτι. Είχε αρχίσει μάλιστα να πιστεύει σ’ αυτή τη ψηφιακή σχέση με τον Γιάννη και έκανε όνειρα για μια ζωή δίπλα του.

Όμως εκείνο το βράδυ τόσο ο Γιάννης όσο και η Μαρία ένιωθαν ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα φανταζόταν και τα έπλαθαν μέσα από τις οπτικές ίνες των modem τους. Τα είχανε συζητήσει πολλές φορές με κάθε δυνατό τρόπο που πρόσφερε η τεχνολογία. Είχανε ψάξει προσεκτικά και με τις ώρες καθεμία παράμετρο των συνθηκών και των αισθημάτων τους αλλά κάθε φορά τους έλειπε ένα βασικό κομμάτι του παζλ. Δεν είχανε ποτέ συναντηθεί και ξέρανε πολύ καλά πως "έρωτας με τα χαιρετίσματα δεν φτουράει". Ο Γιάννης δεν μπορούσε να φύγει από την Κρήτη και λόγω δουλειάς αλλά και λόγω της μητέρας του που ήθελε να βρίσκεται κοντά στον νεκρό, εδώ και δύο σχεδόν δεκαετίες, σύζυγο της. Η Μαρία από την άλλη, δεν ήταν δυνατό να πείσει τους αυστηρών αρχών γονείς της να την επιτρέψουν να ζήσει με κάποιον «άγνωστο» σε άλλο τόπο, ειδικά μετά το κάζο που πήραν με την τελευταία της επιλογή. Όλα ορθώνονταν πελώρια εμπόδια μπροστά τους και ήλπιζαν ότι εάν συναντιόταν θα γινόταν αυτό το κλικ μέσα τους και όλα θα μπορούσαν να τα υπερβούν.

Κλικ όμως δεν ένιωσαν. Είχαν απέραντη αγάπη ο ένας για τον άλλο αλλά όχι αυτό το κάτι παραπάνω να σε βγάζει εκτός λογικής. Αλλιώς ήταν η Μαρία από την webcamera κι αλλιώς την έβλεπε σήμερα ο Γιάννης. Άλλα έλεγε κι έγραφε ο Γιάννης στο MSN και άλλα άκουγε από το στόμα του η Μαρία κι ας χρησιμοποιούσε τις ίδιες ακριβώς λέξεις. Άλλου είδους άνοιξη περιμένανε κι άλλη τους ήρθε. Άνοιξη ήταν, δεν μπορούσαν να το αρνηθούν αλλά όχι με αυτές τις ευωδιαστές μυρωδιές που προσμένανε. Η χημεία τους τελικά δεν μπορούσε να δέσει το γλυκό κι ας ξέρανε πως δεν ήταν η χημεία αλλά η απόσταση που τους χώριζε.

Το υπόλοιπο της βραδιάς το πέρασαν σε ένα ήσυχο μπαράκι μιλώντας για τον έρωτα τους. Τον έρωτα που ενώ τον ένιωθαν κάνανε ότι μπορούσαν για να τον μηδενίσουν. Ξέρανε πως δώδεκα ώρες μιας ημέρας δεν ήταν αρκετές για να πειστούν τα κορμιά τους στο σημείο που είχαν δεθεί οι καρδιές τους. Δεν είχε ξημερώσει καλά-καλά ακόμα όταν βρέθηκαν να αποχαιρετούνε ο ένας τον άλλο. Ο Γιάννης είχε το ταξίδι της επιστροφής και η Μαρία έπρεπε να είναι στο σπίτι όταν θα γύριζαν οι γονείς της από την καθιερωμένη τους επίσκεψη σε ένα μοναστήρι στην Εύβοια. Αυτή τη φορά ήταν η Μαρία που φίλησε τον Γιάννη. Ένα καυτό φιλί στα χείλια. Μόλις το δεύτερο της συνάντησής τους.

Το επόμενο διάστημα και σταδιακά, η ψηφιακή επικοινωνία τους αραίωνε μέχρι που για μια ανόητη αφορμή σταμάτησαν να μιλούν. Μετά από κάποιο διάστημα, η Μαρία παντρεύτηκε τελικά αυτόν που διάλεξαν για εκείνη οι γονείς της και απέκτησε ένα κοριτσάκι που η μοίρα το έφερε να το βαφτίσουν Αθανασία, το όνομα της μητέρας του Γιάννη.

Ο Γιάννης απ’ την άλλη έμεινε ανύπαντρος. Δεν τα κατάφερε να βρει τον έρωτα που ζητούσε. Η Μαρία ήταν ότι το πλησιέστερο του είχε συμβεί ποτέ και το είχε αφήσει να φύγει. Κι αυτό δεν το συγχώρησε ποτέ στον εαυτό του. Από τότε, κάθε χρόνο την ημέρα της Παναγίας, ανέβαινε Αθήνα. Πήγαινε το απογευματάκι σε ένα μέτριας διακόσμησης Café για κανένα δίωρο, μετά θέατρο και στην συνέχεια σε ένα καλό εστιατόριο όπου είχε κλείσει από καιρό ένα τραπέζι για δύο. Τα ξημερώματα τον εύρισκαν πάντα σε ένα μπαράκι να γεύεται καυτά φιλιά από ένα ποτήρι δυνατού αλκοόλ.

15 σχόλια:

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Τίποτα σε αυτό το κείμενο δεν είναι τυχαίο, ούτε τα ονόματα, ούτε οι πόλεις, ούτε τα γεγονότα και οι συνθήκες. Όλα έχουν το δικό τους νόημα και τη δική τους μοναδική μετάφραση γι' αυτούς που τα έχουν βιώσει.

Το μόνο τυχαίο σε αυτό το κείμενο είναι ο συγγραφέας του ενώ το είδος του αλκοόλ δεν έχει εσκεμμένα αναφερθεί για να μην θιγούν συγκεκριμένα πρόσωπα και για να μπορέσει ο καθένας να προσθέσει το δικό του δηλητήριο...

... στην υγεία σας

ΥΓ. Δεν περίμενες πολύ!

Μαρια Νικολαου είπε...

Moυ ταιριαζει παρα πολυ αυτο Λάκη
Πρώτα απ ολα στα ονόματα
Μα "τσιμπάει" αρκετά πραγματάκια και από τη ζωή των δυο σε σχέση με τη δική μου
Το ευχαριστήθηκα το κείμενό σου
Δεν έχω να πω κατι αλλο
Ας ειναι καλα και οι δυο τους οπου κι αν ειναι κι οτι κι αν κανουν

Καλη σου μερα και καλο μήνα να εχεις με την αγαπη μου

jacki είπε...

Όχι δεν περίμενα πολύ..
Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω; Οκ Μαρία δε με λένε.. αλλά λες να παντρευτώ αυτόν που θα διαλέξουν οι γονείς μου για μένα; Πω πω με τρόμαξε το κείμενο σου και η εξέλιξή του.. Παρόλα αυτά δε μου το χαλάς... γιατί ο δικός μου "Γιάννης" είναι άξιο παιδί και θα πάρει την καλύτερη.. γιατί αυτή του αξίζει.. Και με το "δικό μου Γιάννη" δε θα ήθελα ποτέ και σε καμία κυβέρνηση (ούτε καν στης Παπαρίγα) να σταματήσουμε να μιλάμε...
Δε θα ήθελα να έχει τέτοια εξέλιξη.. αλλά δεν ξέρω. Είσαι καθόλου διορατικός;
:) Καλημέρα.

Υ.Γ. Πολύ όμορφο σαν γράψιμο.. Κρίμα στο Γιάννη και στη Μαρία..

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Περίμενα πως και πως Μαρία μου το δικό σου σχόλιο καθώς εμπιστεύομαι πολύ την εμπειρία σου. Χαίρομαι που το βρήκες λιγουλάκι "τσιμπητό" (και δεν εννοώ στα ονόματα) καθώς αυτός ήταν ο στόχος από την αρχή. Πολύ χαίρομαι που πέρασα το πρώτο τέστ...

φιλάκια πολλά για καλό μήνα κι από μένα

Λάκης Θλιμμένος είπε...

ούτε της Παπαρήγα!!!! χαχαχαχαχα!!! τρίποντο!!! Να 'σαι καλά Τζάκυ μου, μ' έκανες και γέλασα και πολύ μάλιστα. Θα έχω να το λέω αυτό!

Δεν το κάνω συνήθως αλλά στην δική σου περίπτωση θα κάνω μια μικρή εξαίρεση καθώς θέτεις ερωτήματα που θα μου άρεσε να οικοδομήσω πάνω τους

- Ξέρω πολλά που δεν ξέρεις και συνάμα δεν ξέρω τίποτα.

- ΟΚ, Μαρία δε σε λένε αλλά σε λένε Γιάννα.. :) :) αλλά μην κολλάς στα ονόματα καθώς έχουν εντελώς άλλη έννοια στο κείμενο. Ήλπιζα πάντως ότι αυτό θα το καταλάβαινες, γκρρρ.. απέτυχα, ή μήπως όχι! Κοίτα να δεις που τελικά έχεις ερωτευτεί στ' αλήθεια τυχερούλα!!!

- Σιγά μην παντρευτείς αυτόν που θα διαλέξουν οι γονείς σου για σένα. Ούτε στον εχθρό μου αυτό. Μα καλά, πως σου ήρθε και ταυτίστηκες τόσο πολύ με αυτό; Πω πω, μιλάμε την έχεις δαγκώσει για τα καλά την λαμαρίνα. Έχεις σταματήσει να κάνεις λογικούς συνειρμούς στην σκέψη σου. Σε ζηλεύω.

- Ναι το καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να στο χαλάσω και θα ήταν κρίμα να μπορούσα. Απλά παρουσάζω μια άλλη εξέλιξη, ίσως την πιο συνηθισμένη. Αλλά Τζάκυ μου πραγματικά σου εύχομαι μ' όλη την καρδιά μου "με τον δικό σου Γιάννη" να γράψετε άλλη μια εξαίρεση στον κανόνα.

- Όχι, διορατικός δεν είμαι αλλά έχουν αρχίσει να ασπρίζουν τα μαλλιά μου. Λες να παίζει κανένα ρόλο αυτό;

Καλημέρα και καλό μήνα Τζάκυ μου με φιλιά πολλά όχι όμως πρωταπριλιάτικα

ΥΓ. Περίμενα Τζάκυ μου να μου πεις ότι με τον δικό σου Γιάννη δεν γνωριστήκατε στο διαδίκτυο. Φτου.. πάλι λάθος έκανα!!!

jacki είπε...

Βρε κατάλαβα αλλά το παίζω χαζή..
Τόσο άσχετοι οι συνειρμοί μου; Πω πω χρειάζομαι μια επιδιόρθωση, μια ανανέωση, ένα ρεκτιφιέ βρε αδερφέ; Πω πω πόσο ντρέπομαι.. Λες και κάνω προεκλογικό αγώνα για την Αλέκα είμαι.. τόσο πολύ κοκκίνησα..
Πληροφορίες για το "δικό μου" (τρομάρα μου τον έκανα και δικό μου) Γιάννη δε δίνω..

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Γιατί να ντραπείς Τζάκυ μου, δεν το καταλαβαίνω, ίσα-ίσα που εγώ πρέπει να ντραπώ που δεν μ' αφήνω να πάθω τα καλά τα δικά σου...

όσο για το τραγούδι... υπέροχο, σ' ευχαριστώ πολύ (κι ας μην τον λένε Γιάννη, κι ας μην την λένε και καλά Μαρία) και το βίντεο άπαιχτο!!
(αλλά έχω μια απορία, εάν αφήσουν και οι δυό τους τον καθρέφτη κι ανταμώσουν, δεν θα πέσει και θα σπάσει...;; και ξέρουμε τι συμβαίνει όταν σπάσει καθρέφτης)

ευτυχισμένη να είσαι πάντα Τζάκυ μου μ' όλη μου την καρδιά (άντε και στα δικά μας..!!)

Unknown είπε...

παιχνίδια του μυαλού πίσω απ' τα κάγκελα του νου. κάγκελα που ζητούν να σπάσουν τις κλειδαριές τους και να ξεχυθεί το ποτάμι των συναισθημάτων τους...

κάτι μένει πίσω απ' αυτές τις ιστορίες. ένα άγγιγμα που ακόμη σε κάνει να μουδιάζεις όταν το σκέφτεσαι, ένα βλέμμα που σε κάνει να χαμογελάς όταν το αναλογίζεσαι, ένα φιλί στην παλάμη που ακόμη το νιώθεις εκεί...

τίποτα δεν πάει χαμένο αν θες να το κρατήσεις και να το φυλάξεις στα φύλλα της καρδιάς. άλλωστε γι' αυτό είναι η καρδιά. για να σπάει και κάθε φορά από λίγο, μέχρι το τελικό της ράγισμα...

φιλιά βρόχινα λάκη μου...

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Με κάνεις και βουρκώνω τώρα νεραϊδούλα μου γιατί χτυπάς πάνω σε πολύ ευαίσθητες χορδές

έτσι ακριβώς είναι όπως τα λες..
μονάχα που μερικές φορές είναι σαν να έχεις φτιάξει την πιο γλυκιά μελωδία του κόσμου και σου 'χουν πάρει την φωνή κάποια ξωτικά και δεν μπορείς να την τραγουδήσεις...

..."ματώνεις" από μέσα σου που δεν μπορείς να πνιγείς στο "αίμα"...

...που αυτές οι πληγές δεν έχουν άλλο κόκκινο να δώσουν...

... μόνο να ονειρεύεσαι μπορείς τα "νυστέρια" να χαρακώνουν, έτσι, έστω και για λίγο, να νιώθεις πως δεν πέθανες σε εκείνο τον "αποχαιρετισμό"

φιλιά πολλά νεραϊδούλα μου
(έχεις για πάντα φυλακίσει τις τελευταίες ανάσες μου σε κάποιες σταγόνες βροχής που έχεις στο συρτάρι σου)

Noname είπε...

Λάκη καλησπέρα!
Όμορφο και δυνατό κείμενο.Από εκείνα που σε καθηλώνουν.
Μερικά πράγματα δεν ειναι γραφτό να συμβούν αν και η μοίρα τα σπρώχνει προς τα εμάς...τις παραξενιές της ποτέ δεν τις καταλαβα.
Αυτό το ανεκπλήρωτο είναι που πονάει ή και συμαδεύει δια παντός την ζωή μας και τι ειρωνεία...κάποιες φορές εμείς δημιουργούμε τις προϋποθέσεις της μη ολοκλήρωσης...ας είναι.Καλό απογευμα να εχεις!

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Καραμελίτσα μου καλησπέρα και καλώς ήρθες.

Δεν ξέρω γλυκιά μου τελικά εάν τη μοίρα την φτιάχνουμε εμείς ή είμαστε έρμαιο της. Ένα πράγμα μόνο πιστεύω, ότι καλύτερα να λυπάσαι για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες. Το πρόβλημα βέβαια σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι ότι δεν εμπλέκει μόνο εμάς αλλά και κάποιον άλλο και τότε..., τότε τα πράγματα μπερδεύουν και πρέπει να βάλεις κάτω τις αριθμομηχανές και να αρχίσεις τους υπολογισμούς. Και δυστυχώς αυτή η άτιμη εξίσωση του έρωτα είναι άλυτο πρόβλημα, όσο καλά "μαθηματικά" και να ξέρεις!

Σ' ευχαριστώ πολύ για τους προβληματισμούς που άφησες.

Να είσαι καλά καραμελίτσα μου και ελπίζω να σε ξαναδώ σύντομα.
Καλό Π/Σ/Κ

Unknown είπε...

Της ζωής τα καμώματα είναι πολλά και δεν τα ... παλεύουμε.
Ανυπεράσπιστοι παραδινόμαστε στο όνομα της ... λογικής πανάθεμά μας.

Υπέροχο έως ... δακρύων.

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Ω Μεγκ...
και στο όνομα της λογικής, και του χρήματος, και του συμφέροντος, και της καλοπέρασης και πολλών άλλων. Μονάχα στο όνομα της αγάπης δεν λέμε να παραδοθούμε ποτέ... κι αν κάποτε συνειδητοποιήσουμε ότι αγαπάμε νιώθουμε τόσο ευάλωτοι που το βάζουμε στα πόδια δίχως να γυρίσουμε το κεφάλι πίσω κι ούτε που ξαναπατάμε από τα μέρη αυτά.

Να έχεις ένα πανέμορφο βραδάκι
(εάν πραγματικά άφησες ή σχεδόν άφησες ένα δάκρυ να σου ξεφύγει διαβάζοντας, σε λυπάμαι, γιατί έχεις την κατάρα να νιώθεις τους ανθρώπους!)

Mafalda είπε...

ax aytes oi Maries...

ela mia bolta ki apo dw...

http://mafalda-zsazsazsu.blogspot.com/search/label/%CE%9F%20%CE%88%CF%84%CF%83%CE%B9%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%B7%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Καλώς ήρθες Μαφάλντα,

αχ και πάλι άχ..χεχεχε!!

θα έρθω σύντομα από το σπιτικό σου

ευχαριστώ για το πέρασμά σου, καλό π/σ/κ