Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Αγριοτριανταφυλλιά (μέρος 2/2)

Δεν θυμάμαι ακριβώς πως έγινε. Καθώς κατηφόριζα το επικίνδυνο μονοπατάκι προς την αγαπημένη μου, κάπου παραπάτησα λίγα μέτρα μακριά της. Έχω την εντύπωση ότι πρέπει κατά λάθος να πάτησα πάνω στο καύκαλο της χελώνας που έτυχε να βρίσκεται εκείνη τη στιγμή κάτω από την δρασκελιά μου. Μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτου βρέθηκα προς στιγμή στον αέρα και αμέσως μετά «έσκασα» με την πλάτη πάνω στο έδαφος και τα πόδια μου ψηλά προς τα πάνω. Το επόμενο που θυμάμαι είναι να γλιστρώ με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το γκρεμό στο τέρμα του οικοπέδου. Με απόγνωση προσπαθούσα να πιαστώ από κάπου, για να σταματήσω αυτή τη ξέφρενη πορεία μου στην άβυσσο. Μάταιο, ότι χούφτωνα ή κόντραρα με τα πόδια, ξεκολλούσε από το χώμα και κατρακυλούσε προς τον γκρεμό πιο γρήγορα από εμένα.

Τα δευτερόλεπτα περνούσαν βασανιστικά αργά λες και η τιμωρία μου ήταν να νιώσω την πτώση μου σε όλο της το μεγαλείο. Σάμπως και θα μετάνιωνα ποτέ για ότι είχα κάνει στην άμοιρη έως τότε ζωή μου. Πάντως είναι αλήθεια ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις περνάει όλη η ζωή μπροστά από τα μάτια σου. Για ένα περίεργο λόγο το δικό μου φιλμ σταμάτησε πεισματικά όταν είχα σπάσει μια από τις αγαπημένες γλάστρες της μητέρας μου προσπαθώντας να μάθω να σουτάρω όπως τα άλλα παιδιά του χωριού μήπως και με βάλουν την επόμενη φορά στην ομάδα τους.

Ακόμα και οι αιώνες όμως κάποια στιγμή τελεύουν. Έτσι και σε μένα. Δεν άργησα να νιώσω από κάτω μου το απόλυτο κενό. Πρέπει να είχα προσπεράσει πλέον το χείλος του γκρεμού γιατί ένιωσα το ύψος να πιέζει αφόρητα το στομάχι προς τα κάτω. Η αίσθηση της βαρύτητας.

Το επόμενο που θυμάμαι είναι να χάσκω πάνω από το γκρεμό με το δεξί μου χέρι να κρατά σφιχτά το ισχνό κορμάκι της αγριοτριανταφυλλιάς. Δεν ξέρω που βρήκα την δύναμη να ανασηκώσω όλο μου το σώμα με ένα χέρι, αλλά το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή ήταν να αντέξει η ρίζα της φιλενάδας μου. Την έβλεπα να λυγίζει από το βάρος μου και να φουσκώνει το λιγοστό χώμα γύρω της και μ’ έπιανε κρύος ιδρώτας. Δεν φοβήθηκα τόσο πολύ από την πτώση μου όσο εκείνη την στιγμή που την έβλεπα να είναι έτοιμη να ξεριζωθεί.

Τελικά τα κατάφερα. Την είχα γλυτώσει με πολλαπλές εκδορές στην πλάτη, τους αγκώνες και μια βαθιά πληγή στην δεξιά παλάμη μάλλον από κάποιο αγκάθι του κορμού καθώς έσφιγγα την τελευταία ελπίδα ζωής μου. Περιττό να αναφέρω ότι στο σπίτι έγινε πανικός. Ούτε και εγώ ξέρω πως γλύτωσα το ξύλο από τους γονείς μου, συνήθης πρακτική όταν έκανα τις σκανταλιές μου. Για κάποιο διάστημα ο χώρος πίσω από το σπίτι ήταν απαγορευμένος και για μένα και για το αδερφό μου. Παρόλα αυτά, πάντα κατάφερνα να τον επισκέπτομαι αρκετά συχνά.

Πάντα πήγαινα για ένα και μόνο σκοπό. Να ευχαριστήσω την φιλενάδα μου που μου έσωσε τη ζωή. Μα πάντα έφευγα απογοητευμένος. Δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να κατανοήσει τα γεγονότα. Έπαψε πλέον να μου μιλά και μετά από λίγο ούτε με άκουγε πλέον. Ώσπου δεν άνθισε ποτέ ξανά. Όσο περνούσε ο καιρός οι επισκέψεις μου γινόταν όλο και λιγότερες. Μεγάλωσα, έφυγα για σπουδές. Μετά το στρατό μετακόμισα στην πρωτεύουσα λόγω δουλειάς. Κάποια στιγμή κατάφερα να επιστρέψω πίσω στο χωριό.

Πάνε δυο χρόνια τώρα που ζω στο πατρικό μου. Η «πίσω αυλή» εξακολουθεί να είναι ο αγαπημένος μου χώρος. Συνηθίζω, όταν ο καιρός το επιτρέπει, να την κατηφορίζω μέχρι το τέρμα της και να απολαμβάνω τον πρωινό μου καφέ σε ένα μικρό κιόσκι που έχω φτιάξει εκεί. Που και που περνάει και η χελώνα για να με καλημερίσει. Μα, και που έχω το σημάδι της μέσα στην δεξιά μου χούφτα, η αγριοτριανταφυλλιά μου ακόμα δεν άνθισε.

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καλησπέρα Λάκη:)
περιέγραψες το "πεσιμο" σαν να κρατησε ωρες!
αυτο νομιζω απαιτει φαντασια και ...τροπο..!
μου θυμισες ένα θεατρικό αν θυμαμαι καλά μονολογο που καποιος περιγραφει το πεσιμο στο κενο σαν ολη του τη ζωη..
υπεροχη γραφη οπως και να εχει!
φιλια..

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να τον διαβάσω αυτόν τον μονόλογο.
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια μαγικό χαμόγελο.
Καλό βράδυ σου εύχομαι.

Γωγώ Πακτίτη είπε...

η αγριοτριανταφυλλιά άνθισε
στη χούφτα σου...
ποτισμένη από το αίμα της ψυχής σου...
τις ρίζες της έχει στην καρδιά σου και τα ρόδα της στολίζουν τα μάτια σου...

φιλιά Λάκη μου...:)

(τώρα έχει σχόλιο...:)))

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Γωγώ μου, σου έχω πει ήδη ότι οι σχολιασμοί σου μιλάνε πολύ δυνατά μέσα στην ψυχή μου. Και τούτη τη φορά μου μίλησες πολύ όμορφα λόγια. Ρόδα στα μάτια εεε;; χμμμ I like that!!
Καλό ξημέρωμα καλή μου. Σ' ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Στο ξεφωτο του πιο πυκνου και σκοτεινου δασους υπαρχουν παντα αγριολουλουδα σφενταλια κι αγριοτριανταφυλλιες.Οι οποιες ανθιζουν μονο οταν τις χαιδεψει απαλα το πιο ευγενικο σου δακρυ.
Λακη ειλικρινα υπεροχο..:))
Απο το ξεφωτο του δασους των ευχων σου στελνω την πιο Αερινη για ενα ομορφο Ξημερωμα.Την αγαπη μου.:))

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Να και μια φορά που θα συμφωνήσω μαζί σου Αερικό μου. Το έθεσες πολύ όμορφα.

Δέξου κι εσύ την αγάπη μου μαζί με την ευχή μου για καλό ξημέρωμα.

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

χα!!δεν σχολιαζω
μονο ένα θα σου πω
το πεζό σου "παει"
απιστευτα...
χμμ..ασε θα σχολιασω..
εικόνες συναισθημα
αλήθεια φαντασία
δεσιμο ολα μαζί
στον χαρακτήρα του ηρωα..

μια καλημέρα καλέ μου
(και μη σε ξανακουσω
να λες οτι δεν ξαναγραφεις
πεζο!!:):)))

Μαρια Νικολαου είπε...

Βρε συ... ακόμη ζει η χελώνα μετά τετοιο πάτημα που της έκανες???
Οσο για την ιστορία σου, το πρωτο μερος μου βγηκε μελαγχολικό, το δεύτερο σαφως ειχε και χιουμορ μεσα.
Μ αρεσεις και στα πεζα πολύ τελικά .Μπράβο σου, πολυ όμορφες εικόνες μας έδωσες.
Καλημερα Λάκη μου.
Ποσο θα θελα τωρα να επινα το καφεδακι μου σε μια αυλή με μια αγριοτριανταφυλλιά δίπλα μου και μια χελωνίτσα να περιφέρεται..

Γιώργος Πρίμπας είπε...

Λάκη μου θα ανθίσει (πιστεύω...)
την καλημέρα μου...

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Μαρία μου, πάντα με τον καλό σου λόγο. Σ' ευχαριστώ πολύ για την ενθάρρυνση. (ίσως-ίσως, αναλόγως με το feedback)

Φιλιά πολλά και καλή σου μέρα

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Η χελώνα δεν έπαθε τίποτα (εάν ήταν η χελώνα τελικά). Παιδάκι την πάτησε Μαρία μου όχι τρακτέρ!
Τώρα, καφεδάκι στο κιόσκι δίπλα στην αγριοτριανταφυλλιά δεν θα το συνιστούσα με τέτοιο κρύο :)) :))
Θυμίζω όμως ότι η ιστορία είναι εντελώς φανταστική. Μη μου γυρεύτε αγριοτριανταφυλλιές και χελώνες όταν έρθετε εδώ!! χαχαχαχαχα!!!

Καλημέρα Μαρία μου, να είσαι καλά.

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Γιώργο, με τιμά η επίσκεψή σου από εδώ. Είμαι και εγώ σίγουρος ότι θα ανθίσει κάποια στιγμή. Απλά - όπως έχει καταδείξει το Αερικό παραπάνω - πρέπει να ξαναθυμηθούμε να "δακρύζουμε" αληθινά όπως τα μικρά παιδιά. Λίγη αυθεντικότητα από την ψυχή μας, αυτό νομίζω ότι χρειάζεται και αλληλοκατανόηση.

Να έχεις μια πανέμορφη μέρα. Σ' ευχαριστώ για άλλη μία φορά

Μαρια Νικολαου είπε...

καλα καλε παιδάκι την πατησε δεν ειπαμε και τιποτα!!!
Εγω παντως οταν ερθω ( αντε να δουμε ποτε , δεν εχω ερθει ποτε) θελω καφεδακι ετσι κι αλλιως.Τωρα οσο για αγριοτριανταφυλλια δεν πειραζει..
Φιλια πολλα

Λάκης Θλιμμένος είπε...

1-2 (μόνο εσύ είσαι πειραχτήρι νομίζεις!!!)

Μόνο καφεδάκι;;;
Απ όλα θα έχουμε. Έλα εσύ και μπορεί να βρούμε και αγριοτριανταφυλλιές και χελώνες και πολλά άλλα.

Φιλιά