Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Φερετροποιείο "Η Ανάμνηση"

Αυτός ο χειμώνας είναι εξαιρετικά βαρύς. Το ψύχος απόψε είναι αφόρητο και θα πρέπει να ρίξω και τα τελευταία εναπομείναντα ξύλα στο τζάκι της απελπισίας, να ζεστάνω το παγωμένο περιβάλλον του σπιτιού μου. Βλέπεις, των ποιητών τα σπίτια κατασκευάζονται πάντα απλόχωρα για να στεγάζουν πολλές ψυχές. Ζεσταίνονται με την παρουσία τους και μόνο. Μα σαν αποχωρούν, δεν μένει τίποτε άλλο παρά η κρύα πέτρα.

Αχρείαστα τα έπιπλα, κάηκαν πρώτα. Καρέκλες, τραπέζια, κρεβάτια, παραδόθηκαν στην πυρά, από τις αρχές του χειμώνα, εις ζέσει της φιλήδονης σάρκας. Ακολούθησαν οι πόρτες και τα παράθυρα. Ο κενός χώρος συμπληρωνόταν από τούβλα. Στην συνέχεια θυσιάστηκαν όλα μου τα γραπτά και όταν τελείωσαν κι αυτά, καταπιάστηκα με τα γραπτά των άλλων. Δεν απόμεινε τίποτα πλέον προς καύση, παρά μόνο δύο κορνίζες, απομεινάρια μιας αλλοτινής ύπαρξης, βραβείων μεγίστων πλαίσια.

Απόψε λοιπόν, θέλοντας και μη, έκαψα την κορνίζα από το πρώτο μου βραβείο. ΒΡΑΒΕΙΟ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑΣ απονέμεται στον … κ.τ.λ. κ.τ.λ. Βραβείο που κέρδισα με κόπους ζωής έγινε σε λίγα λεπτά η απεγνωσμένη μου προσπάθεια να ζεστάνω λίγο τον χώρο. Και με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι αυτό το λιγοστό ξυλαράκι καρυδιάς μαζί με το φύλλο χαρτιού ήταν αρκετά για να με κρατήσουν εντός ορίων έως το πρωί. Τελικά είχε δίκαιο αυτός ο πωλητής την ημέρα της ταρίχευσης της ηθικής μου.

Ήταν την επομένη της απονομής, όταν γεμάτος χαρά έψαχνα μια όμορφη κορνίζα για το νεοαποκτηθέν βραβείο μου. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια κατ’ αλλά απλή μα συνάμα εντυπωσιακή κορνίζα από ξύλο καρυδιάς. Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι δεν θα ταίριαζε τίποτα, μα τίποτα άλλο, στο βραβείο μου. Χωρίς να το καλοσκεφτώ μπήκα μέσα στο κατάστημα και βγάζοντας με περηφάνια το βραβείο μου ζήτησα από τον μαυροντυμένο πωλητή την συγκεκριμένη κορνίζα της βιτρίνας. «Εξαιρετική η επιλογή σας κύριε» μου αποκρίθηκε αρχίζοντας να μου καταμετρά τα πλεονεκτήματα της συγκεκριμένης κορνίζας. «Άλλο με απασχολεί …» τον προλαβαίνω προτού ολοκληρώσει την μάλλον στερεότυπη παρουσίαση του. «Ξέρετε, αναρωτιέμαι εάν θα μπορούσατε, τα ξωτικά…». «Μα φυσικά κύριε, εδώ είμαστε οι καλύτεροι του είδους» με προλαβαίνει πριν ολοκληρώσω την πρότασή μου. Πείρε το βραβείο από τα χέρια μου και αφού μου έδειξε μία πολυθρόνα να καθίσω, φώναξε με ένα νεύμα κάποιον νεαρό πίσω από ένα πάγκο που του παρέδωσε το βραβείο. Μου πρόσφερε αναψυκτικό και έπειτα από μια πολύ ευγενική συγνώμη προχώρησε με σταθερό βήμα προς εξυπηρέτηση μίας πελάτισσας που μόλις είχε εισέλθει στο κατάστημα ακολουθούμενη από καμιά εικοσαριά άνδρες. «Αναζητώ ένα κατάλληλο κουτί να παραχώσω τούτους εδώ διότι νυμφεύομαι την επόμενη εβδομάδα» του λέει η πελάτισσα και εκείνος άρχισε αμέσως να της δείχνει διάφορα κουτιά κάνοντας σχετική παρουσίαση των χαρακτηριστικών τους. Μετά από λίγο, ο νεαρός του καταστήματος έρχεται με το βραβείο μου έτοιμο κορνιζαρισμένο. «Υπέροχο!» αναφώνησα, «και τα ξωτικά;» ρώτησα. «Μην ανησυχείτε κύριε, έχουν όλα τακτοποιηθεί. Κανένας πελάτης μας δεν έχει διαμαρτυρηθεί ποτέ για την ποιότητα των υπηρεσιών μας». Βάδισα προς το ταμείο, πλήρωσα και αφού χαιρέτησα βγήκα από το κατάστημα με το κορνιζωμένο μου βραβείο στο χέρι μέσα σε μία χάρτινη σακούλα. Ασυναίσθητα γύρισα πίσω και κοίταξα την επιγραφή του καταστήματος. ΦΕΡΕΤΡΟΠΟΙΕΙΟ «Η Ανάμνηση». Μα βέβαια, σκέφτηκα, γι’ αυτό δεν έχει διαμαρτυρηθεί ποτέ κανένας πελάτης. Πάλι κορόιδο πιάστηκα! Τσάμπα τα λεφτά που έδωσα στα κοράκια! Η αλήθεια πάντως ήταν ότι τα ξωτικά μου έπαψαν να με ακολουθούν και τότε σκέφτηκα ότι μέσα στο κατάστημα δεν είχα δει ούτε ένα φέρετρο. Μόνο κορνίζες, κουτιά, μπαούλα, ντουλάπες και άλλα σχετικά αντικείμενα. Η κατασκευή πάντως αποδείχθηκε πολύ καλή, τόσο που όταν απέκτησα και το δεύτερο βραβείο μου πάλι εκεί το κορνίζωσα.

Βέβαια μόλις ξεπήδησαν οι πρώτες φλόγες από το βραβείο μου, έκαναν την εμφάνιση τους πάλι τα ξωτικά μου. Χοροπήδαγαν σαν τρελά γύρω από τις φλόγες απολαμβάνοντας κι αυτά την ζεστασιά της χαμένης ηθικής. Πολύ λίγη σημασία μου έδωσαν παρόλο που εγώ ήμουν η αιτία αυτής της πολύχρονης φυλάκισης τους. Μα και εγώ δεν προσπάθησα να τα διώξω αυτή τη φορά. Έτσι κι αλλιώς πάντα ξαναγυρνούσαν. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν ότι τώρα θα έπρεπε να μοιράζομαι την φλόγα της απελπισίας με αυτές τις βρωμερές υπάρξεις του παρελθόντος.

Ξημερώνοντας, το τζάκι της απελπισίας είχε σβήσει και σερνάμενος από τα ξωτικά μου ξάπλωσα στην αυλή του σπιτιού να μαζέψω ήλιο για το βράδυ που θα ερχόταν. Το βράδυ, σκέφτηκα, όταν δεν θα αντέχω πια το κρύο, θα κάψω το δεύτερο και τελευταίο μου βραβείο. ΒΡΑΒΕΙΟ ΖΩΗΣ. Μου απονεμήθει όταν κατάφερα να περάσω το ποτάμι της λήθης. Είμαι σίγουρος ότι κι αυτό θα μου κρατήσει μέχρι το επόμενο πρωί. Θα βρεθώ και πάλι με εκείνους που δεν πρόφτασαν. Βανέσσα, Μάικ, Ροντ, Άγνωστη ετών 22, Αλφ, Μορίν, Λοραίν, Άγνωστη ετών 21 και μισό, Τζον. Το μόνο άσχημο είναι που δεν θα έχω πουθενά να τις βάλω να καθήσουν τόσες ψυχές. Είναι ατέλειωτος ετούτος ο χειμώνας.

28 σχόλια:

maya είπε...

ΠΑΡΑ πολύ ωραίο.
λάκη συγχαρητήρια.
επιτέλους έμπνευση.
ευχαριστώ, αλήθεια!

...Τελικά είχε δίκαιο αυτός ο πωλητής την ημέρα της ταρίχευσης της ηθικής μου...
...ξάπλωσα στην αυλή του σπιτιού να μαζέψω ήλιο για το βράδυ που θα ερχόταν...


τι δυνατές εικόνες...


πολύχρωμη καλησπέρα
:)))))

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Δυνατοί άνθρωποι Μάγια μου, διάσπαρτοι στον κόσμο μας. Άλλοι χωρίς φωνή κι άλλοι χωρίς ανάσα, μα όλοι τους με μεγάλες ψυχές.

Σ' ευχαριστώ καλή μου. Να έχεις και εσύ ένα όμορφο βράδυ.

naya είπε...

Μ αρεσεις βρε Λακη!Οπως γραφεις,οπως τα γραφεις...Σε επισκεπτομαι συχνα αλλα σημερα θελω να σου πω κ μπραβο..
Καλη σου νυχτα :)

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

ενας φίλος είπε
μισο αστεία μισο σοβαρα
"οταν ερχεται αυτή
η σκύλα η εμπνευση
πρεπει να την βάζεις
κάτω και να την πατάς"
εσυ την πατησες λάκη μου..
και εβγαλες την πιο ωραια σου
μέχρι τωρα γραφή...

καλο βράδυ με την αγάπη μου
:):)

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Καλώς ήρθες Naya, μα με κάνεις και κοκκινίζω με το σχόλιο σου!!! Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Με την πρώτη ευκαιρία θα πέρασω κι εγώ από το σπιτικό σου.

Καλό σου ξημέρωμα

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Μετά από αυτό το σχόλιο σου, Μαρία μου, εγώ τι θα μπορούσα να πω ο καημένος!!
Ότι και να γράψω θα είναι πολύ κοινότυπο μπροστά στα δικά σου λόγια.
Ακόμα και εδώ εξακολουθείς να είσαι ένα βήμα πιο μπροστά. :))

Ευτυχισμένος που είμαι δέκτης της αγάπης σου

Καλό ξημέρωμα καλή μου. Σ' ευχαριστώ πολύ.

Μαρια Νικολαου είπε...

Τινα πω ...
Άφωνη..
ότι ωραιότερο έχουν γράψει τα δαχτυλά σου..
Ξερεις... με εχουν επισκευτεί δεκάδες ξωτικά και έχω καψει τόσα μα τόσα πολλά και γω ..
Πάντα κάπου πολυ βαθειά το κρύο παραμενει..Βλέπεις εκει η ζέστη αδυνατεί να φτάσει..
Ομως προσπαθώ να κοιτάζω παντα εξω απ το παράθυρο..
Ο ήλιος δεν με πρόδωσε ποτέ..
Καλημερα και καλο μήνα Συγγραφέα..

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Έλα τώρα... να μην ακούω "αηδίες"! Άκου εκεί συγγραφέας! Να μας ακούσει και κανένας συγγραφέας όπως την άλλη φορά να φύγουμε νύχτα και από το blogspot...
χαχαχαχαχαχα!!!

Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου για το σχόλιο σου. Πάντως ενώ θα συμφωνήσω για τον ήλιο θα διαφωνήσω για ξωτικά, χρειαζούμενα είναι και αυτά καμιά φορά.

Καλή σου μερά καλή μου

Ανώνυμος είπε...

Εδω ειμαστε και μεις........
Ιθικον?????
Σουπερ και ηλιόλουστο!!!
Καλημερα ......καλο μηνα.......
Χαμογελα να βλεπω!!!!

Δημήτρης είπε...

Ο χειμώνας είναι εξαιρετικά βαρύς όταν υπάρχουν άνθρωποι που τον ξεδιπλώνουν κατ'αυτόν τον τρόπο. Οι ψυχες που δεν πρόφτασαν... μα που αλλού θα κούρνιαζαν, φίλε μου!
Ξέρεις εσύ να στρώνεις τραπέζι
στην έμπνευση.

Καλό Μήνα Φίλε μου
-εξαιρετικός-

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Ότι μπορώ κάνω Υβόννη μου και να σου πω την αλήθεια ας είναι καλά 3-4 καλοί φίλοι που με στηρίζουν τόσο στις άσχημες όσο και στις πιο ανάλαφρες στιγμές.

Είσαστε όλοι μέσα στην καρδιά μου

Καλό μήνα καλή μου

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Δημήτρη μου, γνώρισα ταλαντούχους ανθρώπους που με αγκάλιασαν και μου εμφύσησαν λιγάκι από την δική τους ψυχή. Ξέρεις πολύ καλά ότι εσύ είσαι από τους πρώτους στην λίστα. Όσο για μένα ... εγώ απλώς ανακατεύω όπως-όπως τα χρώματα...

Καλό μήνα φίλε μου

Ανώνυμος είπε...

:) :) :))

.AERIKO.

Γωγώ Πακτίτη είπε...

να φέρω κι εγώ τα δικά μου βραβεία,
που οι κορνίζες τους χαμόγελα ειρωνικά στάζουν στο πάτωμα;

θα μας κρατήσουν για άλλες δυο νύχτες...

Λάκη μου,
τούτο το μυαλό και τούτο το χέρι απόψε, με γέμισαν εικόνες της ζωής μου...

να'σαι καλά ψυχή μου...:)

καλό μήνα με όλη μου την αγάπη...:)

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Το ομορφότερο σχόλιο που έχω δεχθεί ποτέ από κάποιον είναι τούτα τα χαμογελάκια σου Αερικό μου, ξέροντας ότι το γραπτό μου σ' έκανε να σπάσεις για λίγο την "Νηστεία των Εξερχομένων".

Τις καλύτερες ευχές μου για ένα αέρινο μήνα όπως εσύ μόνο ξέρεις να στοχάζεις.

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Όμορφη μου Γωγώ να τα φέρεις καλή μου, να τα φέρεις γιατί τούτος ο χειμώνας μ' έχει εξαντλήσει εντελώς.

Καλό μήνα όμορφή μου ψυχή

Ανώνυμος είπε...

Δε νομίζω πως ανακάτεψες τυχαία τα χρώματα.
Αλλά κι έτσι να έγινε, για να βγει αυτό το αποτέλεσμα υπάρχει γερό ποιητικό ασυνείδητο υπόβαθρο, που αόρατα καθοδήγησε τις πινελιές σου.
Εξαιρετικό, στ' αλήθεια.
Τιμή στους που αξιώνονται τέτοια ξωτικά.

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ Αλέξανδρε γιατί τέτοια σχόλια από καλλιτέχνες σαν κι εσένα μου δίνουν θάρρος να προχωράω με το κεφάλι ψηλά

Να 'σαι πάντα καλά Αλεξ

M-meggie είπε...

Καλησπέρα Λάκη κι από εμένα. Εγώ δεν μπορώ να κάνω λογοτεχνική εκτίμηση (ελάχιστη παιδεία) μπορώ να αισθανθώ όμως πως έπεσα πάνω σε μια εξαιρετική ανάρτηση ως προς την ουσία της. Και μου ταιριάζει γάντι. Αυτός ο χειμώνας είναι εσωτερικής καύσης και με έχει κι εμένα εξαντλήσει. Ευτυχώς που αν και δεν διαθέτω ποιητικό σπίτι πολλοί με επισκέπτονται και ζεσταίνομαι κοματάκι.

Καλό σου ξημέρωμα μαζί με τα ... ξωτικά σου. Τα δικά μου τα κούρνιασα γι'απόψε.

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Δεν χρειάζεται καλή μου Νότα να είσαι ποιητής για να ζεσταίνεις τους άλλους, αρκεί να είσαι άνθρωπος.
Μου άρεσε πολύ ο χαρακτηρισμός "εσωτερικής καύσης" για τον χειμώνα. Πολύ δυνατό! Σ' ευχαριστώ που τον κατέθεσες εδώ.

Να έχεις μια όμορφη μέρα καλή μου

maya είπε...

λάκη μου
καλημέρα1
παρακολουθώ απο δίπλα όλη την κουβέντα...

συμφωνώ τόσο πολύ
αυτή η έκφραση της νότας
"Αυτός ο χειμώνας είναι εσωτερικής καύσης"

απίστευτα έντονο!

και μετά λέει για παιδείες και ποίηση.
αυτό δεν είναι ποίηση?


καλημέρα πολύχρωμη κι ας μας πιέζει το γκρίζο1
αρνούμαι να διαλυθώ λέμε!

:)))))))))))))))

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Έλα μου ντε!!!

Καλημέρα Μάγια μου - σ' ευχαριστώ για την παρέμβασή σου

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Φίλε Λάκη, συγχαρητήρια! Σου πάει πάρα πολύ αυτή η γραφή... Τελείωσε, και ήθελα να έχει κι άλλο να διαβάσω. :)) Σήμερα δεν θα σου κάνω κανένα μάθημα αισιοδοξίας ;))
Καλησπέρα!

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Για κοίτα τελικά που θα αρχίσω να το πιστεύω κι εγώ!!
Μαθήματα αισιοδοξίας ..., όλοι μας τα χρειαζόμαστε Νικόλα έτσι κι αλλιώς. Πότε ο ένας, πότε ο άλλος, να βοηθήσουμε όλοι να τα ξεπερνάμε...

Σ' ευχαριστώ για το πέρασμά σου Νικόλα και τα θετικά σου σχόλια

Unknown είπε...

...είδα ξωτικά κι είπα να μείνω για λίγο...

...μα έμεινα αρκετά...

:)

Φιλιά βρόχινα...

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Σε καταλαβαίνω νεραϊδούλα:

Το ψύχος είναι ακατάλληλο για πλάσματα του δάσους.
Πάντως σ' ευχαριστώ για το πέρασμά σου
και τα υγρά φιλιά σου

:)) :))

Ανώνυμος είπε...

Το ξαναδιάβασα σήμερα.
Μικρή ιστορία μεγάλου ανοίγματος.
Ειναι πράγματι εξαιρετικό.
Τώρα ,δεν μ΄αρέσουν οι σεμνοτυφίες , αλλά και ...καλλιτέχνες σαν εμένα...
Άστο, καλύτερα και ...'οπως έλεγε κι ο Ουράνης "αν είναι να΄ρθει θε να ρθει, αλλοιώς θα προσπεράσει".
Γειά χαρά.

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Ξέρεις Άλεξ, υπάρχουν ψυχές μαύρες (με την κυριολεξία της έννοιας) και ψυχές λευκές, αγνές και καθάριες. Άνθρωποι με τέτοιες ψυχές είναι για μένα καλλιτέχνες διότι μπόρεσαν να αφήσουν τον εσωτερικό τους κόσμο αμόλυντο και να καλλιεργήσουν τα υψηλότερα των ιδανικών... Με άλλα λόγια, το "καλλιτέχνης" που ανέφερα παραπάνω, έχει να κάνει περισσότερο με την καλλιτεχνία του έσω παρά την υλική έκφρασή της σε καμβά, χαρτί, μάρμαρο κ.τ.λ.

Καλό ξημέρωμα φίλε μου