Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Κάλεσμα

Ελάτε ψυχούλες μου, ελάτε
να σας μοιράσω απ’ τη στείρα μου αγάπη
να σας χορτάσω σπόρους υπέροχων ονείρων
στο «θα ‘ταν ίσως» να σας πάω
να κλάψετε για χτες στην αγκαλιά μου

Ελάτε ψυχούλες μου, ελάτε
νεκρές να αναστήσουμε στιγμές
επιθυμιές να εγκυμονώ δικές σας
και νέα αδιέξοδα να φκιάσουμε ανώφελα
τον πόνο σας δικό μου να τον κάνω

Ελάτε ψυχούλες μου, ελάτε
να ποτιστώ με άλλοθι
για τ’ άπρακτα που άφησα
να ζήσω τόσο δα απ’ τη ζωή σας

Ελάτε ψυχούλες μου, ελάτε
να φύγετε όλες σας γιομάτες
με άδειες υποσχέσεις και αυταπάτες
χαρούμενες πως δεν συνέβη κάτι

κι εγώ ψυχούλες μου για σας απόψε
δε θα στολιστώ δένδρων κλαδιά και φύλλα
να μην τρομάξουν τα παιδιά που θα ‘ρθουν το πρωί να παίξουν στο παρκάκι

ΥΓ. Κι έτσι σιγά-σιγά και δειλά στην αρχή, άρχισαν να παρουσιάζονται μπροστά στον Τζακ οι ψυχές που ήταν κρυμμένες εκεί γύρω. Άλλες ξεφύτρωναν μέσα από τα μαξιλάρια της πολυθρόνας, πίσω από την κορνίζα στο τζάκι ή μέσα από το χώμα της γλάστρας με την φασολιά. Άλλες σέρνονταν κάτω από τις χαραμάδες από τις πόρτες και άλλες μέσα από τις ρωγμές στους τοίχους, στο πάτωμα και στο ταβάνι. Και στεκόταν μπροστά του όλο απορία. Και τότε ο Τζακ, έβγαζε την καρδιά του και την έσπαγε σε μικρά κομματάκια και τις τάιζε όλες μία-μία. Κι εκείνες μασουλούσαν με λαχτάρα τα κομμάτια της καρδιάς του και γουργούριζαν σαν ευτυχισμένες γατούλες καθώς ο Τζακ συνήθιζε να χαϊδεύει απαλά τα μαλλάκια τους και να τους σιγοτραγουδά γλυκές μελωδίες. Ώσπου μια βραδιά, όταν ήρθαν οι ψυχές, ο Τζακ δεν είχε πια άλλη καρδιά να σπάσει και να τους μοιράσει. Κι οι ψυχές θυμωμένες αγρίεψαν και χίμηξαν όλες μαζί πάνω του μπήγοντας τα κοφτερά τους δόντια και τα γαμψά τους νύχια μέσα στις αδύναμες σάρκες του. Έκοβαν μεγάλα κομμάτια από το κορμί του και το έφτυναν όλο μίσος κατάχαμα. Μέχρι που δεν του άφησαν τίποτα άλλο απάνω του παρά μόνο τα μάτια. Κι ο άμοιρος ο Τζακ, τρομαγμένος από το αναπάντεχο ετούτο γεγονός, βγήκε τρέχοντας έξω από το σπίτι να βρει λίγη παρηγοριά στο σκοτεινό δάσος. Μα μόλις αντίκρισε τ’ αστέρια της νύχτας γύρω του και το κατάλαμπρο φεγγάρι κατάλαβε πως με τα μάτια μόνο δεν θα μπορούσε πλέον να γευτεί τη ζωή, αφού κι αυτά ούτε μια στάλα δάκρυ δεν θα μπορούσαν να στάξουν έτσι που είχε ξεμείνει χωρίς καρδιά. Και σκύβοντας προς τα κάτω άφησε τα δυο του μάτια να κυλήσουν πάνω στο υγρό χώμα. Και εκείνη την ώρα δυο κοράκια που έτυχε να περνάνε από πάνω του, κάνουν μια γρήγορη βουτιά και «χρααπ» και «χρουπ» αρπάζει καθένα τους από ένα μάτι με το ράμφος και «μπλουκκ» τα κάνουν μια χαψιά. Και με δυνατά φτερουγίσματα χάθηκαν μέσα στο σκοτεινό δάσος κρώζοντας χαρωπά για τον αναπάντεχο μεζέ που τους έτυχε βραδιάτικα. Κι έζησαν αυτά καλά κι εμείς καλύτερα.

10 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Αυτό το τελος των "παραμυθιών" έχεις σκεφτεί πόσο πολυ μας σκοτώνει κάθε φορά ?
Αλήθεια... πότε ζήσαμε εμεις καλυτερα που όλο το λεμε και το ξαναλεμε ...
Αχαριστη ειμαι ξερω...Δεν βαριεσαι...
Σου αφηνω τον αναστεναγμό μου και μια καλημερα

Unknown είπε...

εκτός από την υπέροχη σκοτεινή αίσθηση που μου δημιούργησε το κατακρεούργημα του Τζακ από τις ψυχές, ως άλλος προμηθέας κάτω από τα ράμφη των γυπαετόπουλων(!)(ναι, είμαι ανώμαλη και το ξέρεις, καθώς επίσης και το γουστάρεις χαχαχαχα) δεν έχω παρά να επισημάνω και το εξής: με τι στο καλό έτρεξε έξω χωρίς σάρκες, μωρό μου; μόνο μάτια είχε ο άμοιρος :)))

θα μου πεις, τι ψάχνω τώρα στις αλληγορίες, ε; αφού με ξέρεις τώρα. συν τοις άλλοις, είμαι και πειραχτήρι :Ρ

φιλιά βρόχινα...

Υ.Γ. εν τέλει, δεν την γλύτωσε την τιμωρία που έκλεψε του γίγαντα το χρυσάφι όταν ανέβηκε στη φασολιά. όλα εδώ πληρώνονται :)

φιλιά βρόχινα γλυκέ μου...

Υ.Γ2 λες αυτό που με γαργαλάει κάτω απ' την πολυθρόνα μου να είναι καμιά ψυχή χαμένη;

Υ.Γ3 καλά, σκάω :)))


Υ.Γ4 σοβαρά τώρα: μ' άρεσε τρελά εκεί που γράφεις πώς άρχισαν να εμφανίζονται οι ψυχές και από πού για να φάνε την κομματιασμένη του καρδιά!!!! (αχ πώς ξέρεις να με φτιάχνεις)

Υ.Γ 5 καλέ, δεν θέλω να φύγω απ' τα σχόλια σήμερα :)))

Υ.Γ.6 καλά...άντε πάω...

Υ.Γ.7 .....

Υ.Γ.8 :))

maya είπε...

άναυδη .

μόνο καλημέρα θα σου πω
:)))))

χχχχχχχχχχχχχχ

sykaki είπε...

Ενα Υ.Γ. μεγαλο και με γεματα όνειρα λόγια.
καταπληκτικο...
με αγάπη
Sykaki.

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Καλή μου Μαρία, μου θυμίζεις ένα τραγούδι "Πόσο γλυκά με σκοτώνεις!!". Όπως αντιλαμβάνεσαι έχω προ πολλού αλλάξει στρατόπεδο. Είμαι πλέον με τους δράκους, τους κακούς γίγαντες και τις πικρόχολες μάγισσες. Είπα δηλαδή τα παραμύθια να έχουν μια κάποια δόση αληθοφάνειας, αφού σήμερα είναι πολύ δύσκολο να κοροϊδέψεις τα παιδιά.

Δεν είσαι αχάριστη, έχεις δει τα καλύτερα και τα αποζητάς χωρίς όρους.

Ο αναστεναγμός σου μελωδία στην καρδιά μου.

Καλή σου μέρα καλή μου

Λάκης Θλιμμένος είπε...

νεραϊδούλα μου, καλά.. μην περιμένεις να σου απαντήσω για το πως έτρεξε έξω από το σπίτι (είμαι και κάπως επηρεασμένος από το 6η αίσθηση)

με όλα τα υπόλοιπα μ' έκανες να βάλω τα γέλια, να μου το κάνεις που και που αυτό, μ' αρέσει

φιλιά πολλά νεραϊδούλα μου

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Μάγια μου, μόνο καλημέρα! θα με πιάσει το παράπονο πάλι (όχι ότι μ' έχει αφήσει και καθόλου).

Πολύ καλημέρα μαγική μου ύπαρξη κι ευχαριστώ που περνάς κάθε φορά.

ΧΧΧΧΧ

Λάκης Θλιμμένος είπε...

συκάκι, καλώς ήρθες

χαίρομαι που σ' άρεσαν τα ψιχουλάκια μου

να έρχεσαι να κερνιέσαι

σ' ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα σου

Μαρια Νικολαου είπε...

Kαλά κάνεις και είσαι με τους "κακούς".
Και τι βγαλαμε μια ζωή με τους ΔΗΘΕΝ καλους;

Λάκης Θλιμμένος είπε...

αχ, Μαρία μου..!!
να, γιατί μ' αρέσεις.. με μεταφράζεις καλύτερα κι από μένα

καλό Π/Σ/Κ καλή μου