Καρδιά που αγάπησε στ’ αλήθεια

Σπατάλησε τον έρωτα σ’ ένα μόνο θάνατο
και πλέον δεν της έμεινε μια στάλα ν’ αγαπήσει
Η μοίρα τόσο ανύποπτα την έχει στιγματίσει
της άφησε αντάλλαγμα τη θλίψη και τον κάματο

Τα χρόνια δεν της έβγαλαν κείνο το πρώτο βέλος
και οι χαρές που προσπερνούν είναι σα μοιρολόι
Της χάραξα δύο γραμμές να μοιάζουν με ρολόι
αντίθετα να την μετρούν, με χτύπους προς το τέλος

Κι όταν κοιτάζει τα λεπτά τον τοίχο να τρυπάνε
νιώθει να την τρυπά η ζωή μ’ ένα καρφί ασημένιο
κι έχει στα χείλη πυρετό και η ψυχή πονάει

Μα έχουνε μείνει δυο λεπτά που τη στιγμή μετράνε
κι αυτό το βλέμμα το υγρό στο χώμα καρφωμένο
να ζήσει ακόμα μια φορά το σώμα αναζητάει

(Λάκης Θλιμμένος - Μαρία Νικολάου)

Δε σου το 'πα

Ρίξτε μου μπάσο

Τον ναργιλέ μου δεν τον θες, το μαύρο μου αρνιέσαι
πες μου λοιπόν για που το πας και άσχημα ξηγιέσαι

Θα φύγεις λες και απειλείς, μα βρες μου τι να κάνω
θα πάρω σβάρνα τα βουνά, μονάχος να φουμάρω

Ρίξε μου μπάσο, ρίξε μου
Τσιγάρο φίνο στρίψε μου

Ο ναργιλές χτυπά βαρύς, στο χάρο σε δικάζει
μ’ ανακουφίζει τη ψυχή και διώχνει το μαράζι

Τζουράρω μαύρο περσικό μ’ αράπικο χαρμάνι
και της καρδιάς πικρό καημό, μαστούρα θα γλυκάνει

Ρίξε μου μπάσο, ρίξε μου
Τσιγάρο φίνο στρίψε μου

Τον ναργιλέ μου που πατώ, το μαύρο που φουμάρω
τα ‘χω για φίλους και γι’ αυτό την κάπνα τους γουστάρω

Ρίξτε μου μπάσο, ρίξτε μου
Τσιγάρο φίνο στρίψτε μου

Μορφή μελλοθανάτου

Ξεκοιλιασμένες στροφές
στο μάγγανο του πικ-απ
Μουσικές παρεκτροπές
από βελόνες στέρεο για τσεκ-απ

Κόντρες στη χαμένη λεωφόρο
με μηχανή το παρελθόν
σαν έναν άληκτο φόρο
στο εκπρόθεσμο μέλλον

Φλέβες με ηρωίνη μπουχτισμένες
που αντέχουν άλλη μία ηδονή
Όνειρα και ελπίδες παρατημένες
σαν σε έρημο μοναχική φωνή

Έρωτας για κείνη, πλαισιωμένος
με μίσος για τον δικό της κόσμο
Διαμαντένιος ουρανός, αφιερωμένος
στης καρδιάς τον μακρύτερο βυθό

Ανωμάλου αγώνα δρόμος
με τέρμα άκρη γκρεμού
πρώτη φορά θα ‘ναι ο μόνος
νικητής, η μορφή του μελλοθάνατου

{19 Φεβ 1984}

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου

Ακίνητος που στέκω, περνούν από μπρος μου αλυσοδεμένες συνειδήσεις, κουρελιασμένες. Επιχειρηματίες μέσα σε Mercedes. Γυμνά πλαδαριασμένα υποδείγματα συζύγων δίπλα σε αγορασμένα νεανικά κορμιά.

Με προσπερνούνε χρώματα και εικόνες, πρόσωπα και μυρωδιές, ξένες και οικείες. Ατέλειωτα λόγια. Πολλές νύχτες, λυτρωτικές και καταδικαστικές. Ελάχιστα πρωινά.

Περνάς κι εσύ όποτε σου ταιριάξει. Με κοιτάς και με θρυμματίζεις κάθε φορά σε άπειρα κομμάτια γυαλιού.

Κι έρχονται μετά αυτά τα ματωμένα παιδικά χεράκια να με ξαναφτιάξουν από την αρχή. Κομμάτι-κομμάτι νιώθω το αίμα τους να με ανασυγκροτεί καθώς ρέει καυτό ανάμεσα στις ρωγμές μου. Και ποτέ μου δεν κατάλαβα εάν εγώ τα μάτωσα ή από πάντα ματωμένα ήταν.

Δεν το αντέχω άλλο. Το ακούς, δεν το αντέχω άλλο να με κοιτάς.

Μια μέρα, σου το λέω, μια μέρα θα βγάλω μάτια και σα περάσεις, κατάματα θα σε κοιτάξω. Να δούμε τον πόνο πως θα τον αντέξεις.. όταν θα σπάσεις, πάλι τον ίδιο που θα σε ξανασυνθέτουνε.

Ένας άνθρωπος που έγινε νησί - Πυξ Λαξ

Είμαι ένας άνθρωπος που έγινε νησί
Πρόσωπο αστείο σαν το δικό σου
Ταξιδεύω μαζί σου όπως και συ
και σκέφτομαι με το μυαλό σου

Είμαι ένας άνθρωπος που έγινε νησί
Πληροφορούμαι μαζί με σένα
Ζω μέσα απ τη δικιά σου ζωή
και έχω τα χρόνια μου δεμένα


Ακούμπησα το γυάλινο κόσμο και ξέχασα
Λέω να κρυφτώ αν προλαβαίνω
Δεν ξέρω αλήθεια πόσα έχασα
ούτε τι να περιμένω

Είμαι ένας άνθρωπος που έγινε νησί
Το αίμα μου δείχνω στις ειδήσεις
Πουλάω ένα χρώμα όπως και εσύ
και αγοράζω αναμνήσεις

Ανάξιε στιχουργέ

Τους στίχους πέτα τους και πάρε το μαχαίρι
Στροφές αδέσποτες ξερνάς, δεν έχουν ταίρι

Κανείς δε σ’ ένιωσε, αυλαία που έχεις πέσει
Χωρίς αξία είσαι ‘δω, δεν έχεις θέση

Αιθέρα μύρισε στο χάρο να ξυπνήσει
να έρθει μια νυχτιά την πόρτα να χτυπήσει

Άνοιξε, βάλε τον να πιει και μέθυσε κι εσύ
Σκότωσε, άνοιξε φτερά και φύγε απ’ τη ζωή