μα γιατί..

πρέπει στο κύμα
σε αφρό να ξεψυχά
όταν τόσο μ’ έσυρε
σ’ ονείρου αυταπάτη

τα δέντρα σας κιτρίνισαν
και κρεμασμένα πτώματα
χάσκουν τα άλλοτε κλαδιά τους

οι νύχτες γίναν πνιγερές
και χάσανε την λάμψη

εγώ..

μήτε δυο στίχους δεν μπορώ
να βρω να σας δωρίσω
μήτε αγκαλιά δεν έχω πια
μέσα της να σας κλείσω

τα μάτια μου χαμήλωσαν
και η ψυχή μου σβήνει
που χάνω τη καρδιά σας

πονώ πολύ σαν σας κοιτώ
να γίνεστε ανθρωπάκια